Yazın kışı

Yazın ortasında aniden bastıran yağmurlar, sıcağı bölen serinlik. Dünya, bana ne yaptınız diye haykırmakta. Tehlike, evimize kadar gelmeden uyanmayan bizler, sokakta inciler yumurtlamakta. Neredeyse hortuma benzeyen şiddetli rüzgar, yerdeki herşeyi kaldırıp yüzümüze vururken, yanımdan geçen adam, bana bakarak, daha doğrusu kıyafetime, Allah'ın sopası yok, diyor. Ben de, haklısınız, hazineden hortumlayıp cebe doldurmaya o da dayanamadı, diyorum doğa karmaşasında. Şaşırıyor. Böyle bir bağlantı beklemediği belli. Doğanın isyanının nerelere dayandığından habersiz, aldığı emirler doğrultusunda görevini yapıyor. Sevinecek bir şeyler arayıp duruyorum ne zamandır. Nefes aldıracak bir şeyler. Derken, Rahşan Ecevit, gülümsetmişti son kez. Son noktalara gelmek için bu günlerin yaşanması gerekirmiş demek. Ardından Mustafa Sarıgül. Göründüğü kadarıyla dedirten, sorusu bol bir sevinç yaşattı.

Ve kendisi yavru kedim, iki yavrusunu getirip, bunları da doyur teyze, dedi. Bizde işler daha zor sanırdım ama sizinki de zormuş diye ekledi. Eee bu ülkede kısa sürede bu kadar sevinç bulmak zor.