Yazma anı ...

Öncelikle, Özlemcim özür diliyorum senden, geç kaldığım bu blog için ..

Ben aslında iyi bir okuyucuğum. Okumayı ve anlamayı öğreniyorum yazılanlardan. İlgileniyor, merak ediyor ve okuyorum. Babamla eski eşyalarını karıştırıken küçücük bir defterde önce ilk gençlik yıllarında yazdığı daha sonra da anneme yazdığı şiirileri bulduğumuzda çok etkilenmiştim, acaba bende yazabilir miyim diye düşünmüştüm sadece. İlk yazma fikri aklıma düştüğünde çok da büyümemiştim ama o kadar uzaktı ki bana cümleleri toparlamak o aklımla.

Aradan uzun yıllar geçti, okuma alışkanlığım değişmedi ama yazmak hep bir hayal olarak kaldı ta ki bir gün o güzel yürekli insan bana; Tubişko birşeyler yazsana sen diyene kadar. Sanki birinin bana bu cümleyi söylemsi gerekiyormuş gibi elimde kalem kağıt yazmaya başladım. Ee tabi o sıralar Özlemle olan mailleşmelerimiz ve o maillerden çıkardığımız sonuçlar, birbirimize sorduğumuz sonu gelmeyen sorular, veremediğimiz cevaplar o kadar birikmiş ki bünye de bir çırpıda çıkıverdi cümleler ...

Şimdi, tüm öfkemi, kızgınlığımı, sevgimi ve hüznümü yazıyorum kimini paylaşıyor kimini sadece kendim okuyorum. Çoğunu da unutuyorum aslında ...

Özy’cim, canım, teşekkür ederim sana , eğer iki lkelimeyi birleştirip bir cümle oluşturabiliyorsam yazmaya dair, senin sayendedir ..

...