Yazmak da varmış yazımda...

Neden yazıyorum?

Her şey bir doğumla başlar. İnsan anadan, ateş odundan, söz dudaktan, filiz topraktan... Doğmak olmaya başlamaktır ne olunacaksa.

Ölüm, soğuk nefesiyle ensemdeyken anlamaya başlıyorum sanki yokluk da kader, varlık gibi.

Sahte mi bu oyunlar, gülmek dudak ucunda mı mahpus?

Acıyı kaleme sürdüğümde akmaya başlıyor gözyaşlarım, yazmaya başlıyorum, yazılmaya devamında. Anlatacak ne çok resim var.

Fotoğraflarımı yokladım dün gece. Yanımdakiler sürekli değişmiş ama ben hep aynı gülümsemişim. Hiçbir fotoğrafta ağlamamışım. Neden? Oysa gülmek kadar ağlamak da kader.

Yazıyorum.

Çünkü daha ölmedim. Ne zamanki söyleyecek sözüm olmaz, o zaman hâlim konuşur; ne zaman donakalırım o zaman yalnızlığım, suskunluğum konuşur. Ben hep acıyı yazmam. Bir gün çiçekler açar baharlarım konuşur. Güler bana bakan yüz solgun aynalarda, mutluluğum konuşur. Ama bütün bu konuşmaları duyuramam, saklayamam. İşte tam burada yazmak devreye girer.

Yazıyorum.

Çünkü kalbime giden yol burdan geçiyor.

Sevgili Moyemayko, beni mimlemiştin ve "Neden? " demiştin. İşte tam bu noktada yine yazarak sormuş olduğunuz bu soruya yazarak cevap veriyorum.Yazmak, yaşamaktır.. Ben Milliyet Blog'da olduğum için çok mutluyum. Bu, "Neden?" sorusu için yeterli bir cevap olsa gerek.

Sonsuz sevgilerimle...