Yazmanın işlevi var mı?

-Esin perileri gelin; gelin ve kalemimin ucundan dökülün beyaz hapishaneye.
Ama olmaz, gelmez esin perileri. Niye gelsin ki? Kim yada ne hapsedilmek ister ki. Beyaz da olsa hapishane hapishanedir sonunda. Ancak kalemin ucuna düşenler, bu hapishanenin dışına bir su gibi sızabileceğini anladığında esin perileri gelirler. Yaptığımız her işte her oluşta kafamızda ve yüreğimizde onları taşıdığımızda dökülmeye karar verirler.

Tüm yiyeceklerin lezzetini, kokusunu, tat farkını hangi tok karınlı anlayabilir ki. Günlerce devam eden bir oruçtan sonra saf lezzeti, saf kokuyu yada saf tadi alabiliriz. Bunun gibi ruhum da oruca girmeli saf duyarlılığa ulaşabilmek için. Bu nedenle ruhumun bütün çiçeklerini karlar altında bırakmalıyım, acının en onulmazına batmalıyım ki yazının esin perilerini hapsedebileyim.

Yazmak; içinde ki zehiri akıtmaktır.
Kanatmaktır kendi kendini. Hangi yarandan geldiğini bilmediğin bir akıntı. Akıtıp kendini seyrine bakmaktır.

Koynunda kırk yılan beslersin, kalbine çöreklenmiş kırk yılan. Kırkının kuyruğu da birbirine bağlı kocaman düğümler.
Çözersin (yada çözdüğünü sanırsın) teker teker düğümleri. Düğümlerden çözülen her yılan yola çıkıp boğazına dolanır.
Dolanır ki bir karabasandan diğer karabasana hızla geçersin. Yola çıkar yılanlar kafanın içine doğru. Beyninin kıvrımları arasında usulca dolanırlar, boşaltırlar dillerinde ki zehiri. Artık tek panzehir vardır . Yazmak. Yazıp kendi zehirinden kurtulmak.

Kurtulduğunu sanırsın. Kurtulduğunu sanıp esin perilerinden dökülenlerden oluşan kaleye hapsedersin kendini. Tıpkı Rapunzel'in saçları gibi uzatırsın sözcükleri kale(m)den aşağı, kim tutmak isterse tutunur çıkar sana. Sende ya senin zehrini bulur, ya kendi zehrini. Kimbilir beklide panzehirini.

Yazmak kendini kanatmak, kanamanın seyrine dalmak ve bu seyire misafir kabul etmektir.

Sevgiyle kalın.

Leylim

Şubat 2009.Siluet dergisi.