Yedisinde neyse yetmişinde odur misali...

Susmanın vermiş olduğu mağlubiyetlik duygusu hakimdi yüreğime.

Yutmaya çalıştığım sözcükler her defasında yapıştı boğazıma.

İsyandan ve inkardan kaçmak için,

Kabullenircesine hatalarımı ve hatırlayarak insan olduğumu;

Her seferinde yuttum kelimelerimi ve bir türlü kuramadım o şahane cümleleri.

Düşünmekten kafayı yedim.

Düşün, düşün çıkamadı şlşn içinden kalbim.

Çıkaramadım o kelimeleri.

Dahası kusamadım,

Dökemedim içimi.

Geçen zaman da saramadı.

Kendim açtım yaralarımı ve her seferinde kendim kanattım.

Kim iyileştirdi bilmiyorum ama şimdi sorsan

Senin için en son ne zaman pişman olduğumu hatırlamam bile.

Demem o ki yıllar su gibi akıp geçti üzerinden pişmanlıklarımın.

Uzun zaman oldu.

Şimdi olsa, yine susarım.