Yel eser tozu kalır, su gider kumu kalır… Gözyaşları nereden gelir nereye gider………

Önce hıçkırıklarının sesi duyuldu, Ankara’nın en hareketli caddelerinden Tunalı’da mağazalara baka baka yürürken. bir kadının hıçkıra hıçkıra ağlama sesi bütün gürültünün ortasında avaz avaz yankılanmaya başladı. Ses gittikçe yaklaşıyordu, yanımdan sanki ağır çekimdeymiş gibi geçerken baktım nasıl biridir bu içi parçalanarak ağlayan kadın diye. Üzerinde pembe tşörtü, siyah pantalonu, omzunda çantası, elinde poşetiyle gayet eli yüzü düzgün ve güzel bir kadındı. Böyle bir durumda hemen herkesin belki de ilk aklına gelebilecek “deli” yakıştırmasından oldukça uzak bir görümde, ağlaya ağlaya, tek başına geçti gitti yanımdan. Herkes kısacık bir an ona baktı ve sonra kafasını çevirip yoluna devam etti. O ise kimseyi görmüyordu. Kim bilir neydi onu böyle ağlatan. Belki hayatın yükünü kaldıramayıp ruhunu ve aklını ağırlaştıranlardandı, belki kötü bir haber almıştı, belki canı dünyayı gözü göremeyecek kadar çok yanmıştı, belki belki…kim bilir neydi…

Niye bilmem, günlerdir zaman zaman aklıma geliyor cadde boyu ağlayan bu kadının hali. O an yanına gidip sormak istedim, yardımcı olmak istedim ama çekindim. Hem ne kadar ve nasıl yardımcı olabilirdim bilemedim. Belki sormak gerekirdi.

Hayat ne tuhaf, kendi bildiğini yazıyor, okuyor, oynuyor. Bazen bir kukla gibi hissediyorum. İplerden kurtulduğunda kendi istediklerini yapabileceğini düşünürken, aslında olduğun yerde yığılmak gibi.

Son derece sıradan ve normal bir hayatın içindeymiş gibi görünürken ya da gerçekten öyleyken bir anda zamanın getirdikleriyle sokakta bağıra çağıra ağlayan bir kadına dönüşebiliyor/mu insan.

Yaşanan acılar her neyse, her ne kadar derinse de zamanla gücünü kendinden almayı öğrenebilmeli sanırım. Söylemesi kolay, uygulaması zor. Hayat nereden ne gösterir hiç bilinmiyor. Sen bütün silahlarımı kuşandım, gardımı aldım derken, bir anda elin kolun ve tüm silahların düşüveriyor. Dengeleri elden geldiğince kaçırmamak lazım, akıl ve ruh sağlığını korumak adına, hayatı olduğu gibi kabullenip sürdürebilmek adına, değiştiremedikten sonra….