Yelkovan kuşlarının peşi sıra

"Soyun şehrin sana giydirdiği gömlekten
ve gel benimle kaçalım...
Toprağa, ateşe, suya dönüş tekrar
Havada başı boş bir tüy gibi uçarak."
Ahmet Muhip Dıranas

Kristal kırılganlığındaki yüreğimizi hoyrat ellerden sakınma telaşıyla yorulduğumuzda ve ruhumuzdaki hep o başını alıp gitme isteğiyle, bir akşam alacası içinde kaybolup gitmek... Herşeyi, herkesi arkada bırakıp, tek başına. Varılacak yeri, gidilecek mekanı bilmeden. Tüm yaşananları, acıları, sevinçleri, umutları, öfkeleri, dertleri, beklentileri geride bırakarak. Gözler ufka kilitli, dudakta bir ıslık, rüzgarda saçlarını savurarak...
"Bir sahilden çözülüp gitmek/ Düşünceler gibi başı boş"*
Ve avuçlarında yalnızlığın elleri.

İki büyük usta aynı noktada birleşiyor: Başı boş olmak!
Tatlı bir serserilik mi anlatılmak istenilen?
Yoksa olabildiğince özgürlük mü?
Yarın ne olacağını düşünmeden, bıraktıklarını özlemeden, şimdinin, anın güzelliğini yaşamak. Yaşadığının farkında olmak. Bir canlı türü olmaktan öte, insan olmanın, insan olarak dünyaya gelmenin mutluluğunu yakalamak. Yeni heyecanlar, yeni tatlar, yeni renkler bulmak. Denizler, okyanuslar aşarak tüm göçmen kuşları geride bırakıp uzağa, daha uzağa gidebilmek...

Gitmekten söz açıldığında hep akla ilk gelen neden Orhan Veli'dir?
Yelkovan kuşlarının peşi sıra gitmek istediği için mi?
"Yelken ol, kürek ol, dümen ol, balık ol , su ol/ Git gidebildiğin yere" dediği için mi?
Yoksa, bir gün vakitsizce başını alıp gittiği yerden hiç dönmediği için mi?

Gitmek istediğimiz yer hep uzaklardır.
Aradığımız şeyin -aşk, mutluluk, huzur, para- her neyse, hep uzaklarda olduğunu sandığımızdan mıdır bu?
Uzakta mıdır gerçekten?
Uzak denilen yer ne kadar uzaktır, bir tanımı var mı?
Ya da uzaklarda aradığımızı bulma ihtimali?

*Orhan Veli Kanık