Yeni bir masal yazalım

Duvarda ki takvimden

Tek tek düşüyor yapraklar

Düşlerime kış yağarken

Beyaza boyarken umutları

Gözlerim mıhlanıyor

Duvardaki solgun resme

Yüreğim ayaz akşamlardan

Dolanıyor buğulu camda

Camın buğusunda kayboluyor gözlerim

Zemheri soğuğunda ellerim

Gözlerim beyazın büyüsünde

Üşüyorum sensiz gecelerde

Soğuk yastıklarda ağrıyor başım

Gönül kırgınlıklarım her yerde

 ‘’Dün hayaldir. Yarın yaşanmaya değer. Bu gün ise avucunun içinde’’ o zaman ne yapmak istiyorsan onu yap sende. Bir kere kendin için, kendine yap. İşte elimizde çok güzel bir fırsat, muhteşem bir yıl misafir kapınızda. Onu karşılıyor olmak, yarın umudun olmalı. Ardından her geçen günün dünden güzel olmasını dilemelisin. Sanki yarın yokmuş gibi, her günü bu gün gibi, aç avuçlarını uçuşsun, uçuşsun umut ışıkları konsun sevdiklerinin başına aksın gözlerinden. Başlasın umuda yolculuk. doya doya yaşamaya bakalım. Özümüzden fışkıran umudu tutmayalım. Uçsun mavi semalara, duyumsayarak sevginin o sımsıcak hareleri yağsın bulutlardan dünyamıza.

Artık düşünmeyelim karamsarlığa yer vermeyelim. Durup beklemeyelim. Ertelemeyelim hayallerimizi. Zaten yeterince erteledi hayat. Bir yarış içinde geçerken günler. Nedendir en çok kendimizle yarışırız. Farkında olmadan hep yüreklerde olma, yarışını kazanmak için. Neyin yarışı hiç bilmeden, geçen yıllar. Oysa ne götürüyor gidenler. Hiçbir şeye ihtiyaç yok orada çıplak geldik dünyaya, beyaz kundaklara sardılar, giderken de beyazlara saracaklar işte o kadar.

O zaman yaşayalım hayallerimizi. Hayâlı olanın bir öyküsü vardır. Öykü hayattır.

Saatler tık… Tak… Derken devirdi yılları, yok etti günleri!

Gönül heybeme yükledim 2015 yılı, umutlarımı pembe maviye boyadım. Sarı beyaza sardım. Kırmızıyı sakladım en sona. Renklere umut perçinledim. Nice yılları beraber kutlayalım. Herkes rengini bulsun, umudunu çağırmak için. Hadi bir daha keşke demek yok… Beraberliğimiz sonsuz olsun.

Gülseren Akdaş