Yeni çağın anneleri ve sade annelik

Bu pazar Anneler Günü idi. Daha önce de söylediğim gibi Anneler Günü, Babalar Günü, Sevgililer Günü gibi günlerin, kapitalist sistemin insanları alışveriş yapmaya teşvik etmek için uydurulmuş günler olduğunu düşünüyorum.

Anneler Günü, Philadelphia’lı Ana Jarvis’in yoğun çabaları ile ilk kez kutlandığı 1908'den bu yana epey form değiştirdi. İlk kutlandığı yıl sade bir kilise töreninden ibaret olan Anneler Günü kutlamaları,  artık o günlerdeki sadeliğinde oldukça uzak. Tabii annelik de…
Artık devir internet devri. Dijital Çağ’dayız. Her şeyimizi abartılı olarak yaşıyoruz. Büyük evler, büyük arabalar, büyük televizyonlar….Son sistem telefonlar… Hal böyle olunca da anneliğimiz de büyük ve gösterişli olmak zorunda. En güçlü, en çalışkan, en yıkılmaz, en uyumayan, en bakımlı, en bilgili, en güncel anne biz olmalıyız. Çocuklarımızı Tracy veya Ferber yöntemi ile uyutmamız, Anetha Solter’in tavsiyeleri ile sakinleştirmemiz, onlarla Nilüfer Devecigil taktikleriyle oyun oynamamız lazım. Yeni çıkmış çocuk kitaplarını internetten %20 indirimli almak, en eğitici oyunları oynamak, en iyi okulu bulmak için deli gibi araştırmak, okumak, bunları yaparken de Twitter’dan, Facebook ve İnstagram’dan cümle aleme ilan etmek zorundayız.

Çocukların mahalle okuluna başladığı,  sokaklarda akşam ezanına kadar oynadığı, memeden keserken veya tuvalet eğitimine başlarken bolca annelik içgüdüsü, biraz konu komşu tavsiyesi ile idare edilen günler çok geride kaldı. Korku duvarları sardı dört bir yanımızı. Çocuklarımızı bırakabileceğimiz güvenli sokaklar yok artık. Biz mahallede sokak aralarında oynarken oyunlarımızı, çocuklarımızı oyun oynasın arkadaş bulsun, sosyalleşsin diye üste bir de para vererek oyun gruplarına götürür olduk. Okul zamanı geldiğinde o okul senin bu okul benim okul araştırmaktan  ayaklarımıza kara sular indi. Artık iki arkadaş bir araya geldiğimizde iki fotoğraf çekip Facebook’ta paylaşmadan, sohbete, yemeğe başlamıyoruz. İnternet anneleri olarak, internet çocukları yetiştiriyoruz.

İşim gereği hergün, her kesimden onlarca anne ile karşılaşıyorum. Biliyor ve görüyorum ki annelerin pek çoğu kendi dünya görüşü, kültürel ve sosyoekonomik olanakları dahilinde çocukları için her şeyin en iyisini yapmaya çalışıyor. Her şeyi çocuklarımız için yapıyoruz. Ama bazen düşünmeden edemiyorum. Bu koşmaca, koşturmaca neden? Niye çocuk yetiştirirken her şeyi oluruna bırakmak varken böyle kılı kırk yarıyoruz? Acaba seyirci olduğumuz hayat oyununda, bir süper star mı yetiştirmeye çalışıyoruz? Yoksa annelik maceramızda önceki neslin çocuk yetiştirme hatalarını tekrarlamamak mı amacımız?

Son zamanlarda en sık sorguladığım şeyler bunlar. Neredeyse Çağın doğduğu günden bu yana eve gelince telefonumu elime almıyorum. Aransam bile hastaneden aranmadığım takdirde açmıyorum telefonumu. İşimi gücümü bırakıp, eşimi, evimi ihmal edip evde olmadığım, olamadığım saatleri, geceleri telafi edebilmek için eve gelir gelmez sadece onunla ilgileniyorum. Bir sorun çıkınca, yolunda gitmeyen bir durum oduğunda kendimi kitap karıştırıken, internette araştırma yaparken veya literatür tararken buluyorum kendimi. Ancak  bu aralar Twitter, Facebook, İnstagram, Pubmed annesi değil sadece ve sade anne olmak istiyorum. Daha çok yalın ayak ve burnu sümüklü gezmesine izin vermeye, içimden geçen yaz okulu arayışlarına son vermeye çalışıyorum. Mesela strese girince artan göz kırpmasıyla ilgili pubmedde literatür taramayacağıma dair söz verdim kendime. Sadece her işten döndüğümde daha sıkı ve daha uzun sarılacağım ona…..Belki biraz daha geç yatmasına göz yumup, biraz daha çikolata yemesine izin vereceğim.
 Sözün kısası bu aralar olmak istediğim şey doktor anne, Güncel Anne, çalışan anne, internet annesi değil. Sade ve sadece ANNE….Çağın’ın annesi…

- See more at: http://www.guncelanne.com/yeni-cagin-anneleri-ve-sade-annelik/#sthash.BeKtjXNt.dpuf