Yeni kapılar, yeni insanlar ve beraberinde gelen yeni darbeler...

İlişkiler... Ben insan ilişkilerinin karşı tarafın anlayışlı olmasına ve kafa yapısının uyuşmasına bağlı olmadığını düşünürdüm. Bir taraf anlayışlıysa geçinebilirsin diğer tarafla. Böyle düşünce yapım vardı bu yaşıma kadar. Fakat artık böyle düşünmüyorum. Bir taraf ne kadar çok değer verirse diğer taraf o kadar kaçar. İnsanları kasıyor değer. Nedenini bilemiyorum. Hoşlanılmak, sevmek, sayılmak, değerli olduğunu hissetmek insanlara göre değilmiş bunu anlayabildim. Çünkü bunlardan birinin birazcık, çok değil damla kadar fazlasını verdiğinizde ( ki benim ki denizler kadardı ) hemen karşı taraf sana kılıçlarını açıyor. Öyle şiddetle açmıyor tabiki. Alttan alttan, sindire sindire, gizli kapaklı atıveriyor sana kazığını. Ve işte içinden çıkılamaz şeytan üçgenlerinin ortasında bulunabiliyorsun. " Sende hoşgeldin kaybedenler klübüne" diye...

Bir kapı kapanır, diğeri açılır derler. Çok da doğru, buna çoğu kez şahit oldum. Hep kapılar kapandı ama yenileri açıldı. Bu demek değildi ki yeni insanlar mükemmel olacak, artık hayatında kazık atan olmayacak. Böyle değil maalesef. Tamam, kapılar kapandı. Yenileri de açıldı. Yani yeni kazıklar ortaya çıktı... Olmayınca olmuyor işte. Gerçekten bazı şeyleri ne kadar zorlarsak zorlayalım, olmuyor. Belki de ben yapamıyorum. Tüm insanları hayatımdan çıkartıp, kendi başıma hayat sürmek istiyorum. Sorun bende çünkü. Gereğinden fazla değer veriyor ve birden karşımdaki insanı canımdan can biliyorum. Bu da insanları uzaklaştırabiliyormuş ya da kazık atmaya davetiye çıkartabiliyormuş. Bir tek bunu anladım insan ilişkilerinde. Yok kafa yapısı, yok anlaşamama, yok işte efendime söylim gıcık oluyormuş falan. Hepsi hikaye bence. Her insan birazcık egoist olursa, birazcık sevmese, birazcıkta umursamasa çok güzel bir şekilde insan ilişkileri gelişir. Evet bu dünya mı bu devir mi bilemiyorum artık ama zaman çok değişti. Değişmeye de açık...