Yeni oyun ve yeni roller zamanı..

Bugün, yıllar önce yaşanmış gerçek bir hikayeyi anlatacağım sizlere.. Hikaye diyorum çünkü; bana göre bütün yaşanmışlıklar aslında birer hikaye.. Hani sonunda, kıssadan hisse diyerek ; yaşadıklarımıza  örnekleme yapılan hikayelerden biri şimdi anlatacak olduğum. Hatta hikaye’nin sonunda, kıssadan hisse dediğimiz durum, günümüzde yaşadıklarımızla bağlantılı.

Çoğumuz öğrencilik yıllarımızda harçlığımızı çıkarmak için, okul zamanı dışında ufak tefek işlerde çalışmışızdır. Ben de o çalışan öğrenci tayfasındandım. Küçük bir çocuk tiyatrosunda hem keyifli roller oynadım hem de harçlığımı çıkardım o yıllarda. Çocuklar; benim sevimli mantarlarım.. Tanıdıkça defalarca sıkılmadan okuyabileceğiniz baş ucu kitapları.. Hasan Hocayla ve ekip arkadaşlarımla aile gibi olmuştuk. Zaman içerisinde çocuklar da seyircilikten bu ailenin fertleri bölümüne terfi etmişti.. Kocaman, gürültülü ama kesinlikle keyifli bir aileydik.

Sözleşme yaptığımız Ana okullarına haftada bir oyun sergilerdik, her ayın sonunda da düzenli olarak ödemelerimizi alırdık. Hiç aksamazdı. Her şey öyle düzgün, öyle güzel gidiyordu ki, bir aksaklık ya da bir değişim olabileceği hiç aklımıza gelmedi. Meğer 2 aydır işler kötüymüş, okullar ödemeleri geciktirdiği gibi bir de yeni sezon anlaşmalarını yenilememişler. Hasan Hoca hepimizin paraya ihtiyacı olduğu için bize bunu hemen söyleyememiş, bir süredir cebinden ödeme yapıyormuş.. Son haftaki oyundan önce hepimizi toplayıp gerçeği anlattı ve ardından duymaktan korktuğumuz o cümleyi söyledi..

--- Olmadı, yapamadık, maalesef kapatmak zorundayız. Bu hafta bu son oyun, buna kendinizi şimdiden alıştırın.

Hepimiz şok olduk. Ailemizin dağıldığına mı üzülelim işsiz kaldığımıza mı bilemedik.. Ve o gün son oyunu oynadık.. Vedalaşmadan önce herkes toparlanmaya başladı. Kuliste elimde kostümlerim öylece oturup kaldım. Hani son dakikaya kadar, hepimizde olur ya; küçücük bir umut.. Belki her şey aynı kalır diye.. Olmadı tabii.. Gerçek değişmedi ve sıra vedalaşma anına geldi.

Kuliste, elimde kostümler öylece oturmuş ağlıyordum.. Kabullenememiştim. Zaten oldum olası veda sahnelerini sevmem.. Nefret ediyorum bu vedalaşma sahnelerinden. Keşke bugün tiyatronun kapanışı değil de bir oyun sonu olsaydı. Yarın görüşürüz çocuklar diyip ayrılsaydık ve yarın yine aynı oyunda birlikte oynasaydık. Oyunun  sonunda mantarların yaramazlığından muzurluğundan bahsetseydik.. Niye vedalaşıyoruz ki şimdi ? Şu küçücük sahneyi yaşatamadık. Yazık bize.. Beceremedik ayakta kalmayı. Hoş, tökezleyip düşelim diye herkes kol kanat gerdi sanki.. Oysa sadece oyunumuzu oynayıp, üç beş kuruş kazanıp rahatça nefes almaktı düşümüz.. Beceremedik işte .. Düşümüze bile sahip çıkamadık. Hasanın çocukları, benim de mantarlarım. Yerden bitme zeka küpleri nasıl da özleyeceğim sizi.. Ne söyleyeceğim şimdi mantarlara? Çocuklar oyunlarımızda size düşlerinize sahip çıkmayı öğretirken; biz bunu bile beceremedik mi diyeceğiz...Of..Of... Vedalaşmak istemiyorum hem de hiç... Hiç istemiyorum..

Kendimle böyle cebelleşirken Hasan belirdi kapıda..

--- Ne yapıyorsun burada? Hadi vedalaşmak için herkes seni bekliyor.

--- Geliyorum şimdi.. Hasan bunları alabilir miyim ?

--- Ne istiyorsan al. Neden sadece onlar ?

--- İlk oyun tekslerim ilk kostümlerim. Ne bileyim garip gelecek ama evinden ayrılan kedi yavrusu gibi hissediyorum kendimi.. Ben daha kostümlerle vedalaşamazken, çocuklarla nasıl vedalaşacağım? Hasan hocam ben şimdi nerde nefes alacağım?

--- Hayatın bir sürü sahnesi vardır .. Ve o sahnelerde bir sürü roller. Bir sahne kapanır ve bir başkası açılır. Hiç merak etme yeni karede ve yeni sahnede mutlaka sana uygun bir rol de vardır. Yeter ki sen yeni bir sahnede nefes almayı iste.

--- Tek başına zor olacak Birlikte her şey kolaydı..

--- Unutma ne öğrettim ben sana.. Sahnede de kendi rolünü tek başına oynarsın rol arkadaşlarınla sadece o oyunu ve o sahneyi paylaşırsın.. İnan farklı değil..

--- Haklısın galiba. .Ama keşke bir süre daha bu oyun devam etseydi ayrılmak zor geliyor insana.

--- Hayat sadece merhabalardan oluşmuyor vedalaşmayı da öğreneceksin. Hadi üzülme bir perde kapanmalı ki, yeni perde açılsın.. Yeni sahnede, yeni roller.. Alışırsın.. Alışmalısın..

---Deneyeceğim, söz veremem.. Benim alacaklarım bu kadar çocukları daha fazla bekletmeyelim...

--- Haklısın hadi gidelim.

--- Hocam

--- Yine ne var?

--- Çok güzel bir sahne çok güzel bir zamandı. Bana öğrettiğin her şey için teşekkürler.

--- Benden öğrendiğin her şey için ben teşekkür ederim.. Hadi çocukları daha fazla bekletmeyelim.

Küçücük bir çocuk gibi kostümlerime sarılıp yattım o gece.. Bir türlü vedalaşamadım. Ertesi sabah kostümler, yapılan uzun bir vedalaşmayla sadece baharlarda gerçekleşen yazlık kışlık değişimlerinde karşılaşmak üzere sandığa kaldırılmıştı. Sonraları kaç kış ve kaç yaz değişimlerinde kısacık merhaba ve hoşçakallarla bir araya gelmiştik hatırlamıyorum....Ve sonraları hiç görüşemez olduk .Onu ihmal ettiğim için bana küsüp sandığın en derin görünmeyenlerinin arasına taşındı, bende hayatın yoğunluğunda onu ihmal ettiğim için utanıp bir daha hiç arayamadım. Sadece bir kaç yılda bir derin temizlik günlerinde zorunlu karşılaşmalarda sessizce süzdük birbirimizi.. Ve hiç bir zaman, ne o ne de ben birbirimizi ne kadar çok özlediğimizi söyleyemedik. Haklıydı Hasan. Ben çok zor kabullenmiştim ama  kostümler daha başından biliyordu.. Yeni bir sahne yeni oyun yeni roller ve yeni kostümler zamanıydı..... Alışmalıydım...

Biz insanoğlu sahip olduğumuz her şeyin sonsuza dek sürmesini isteyen, değişimlerden ürken, hayatın sadece merhaba tarafını görüp hoşçakalları kabullenmeyen ; aslında kendi içimizde hiç büyümeyen, küçücük birer çocuğuz hangi yaşta olursak olalım.. Bütün isyanlarımız, çemkirmelerimiz bundan aslında..

Kıssadan hisse, yani demem  o ki; 

Şimdi yeni sahne,

Yeni oyun,

Ve yeni roller zamanı.

Alışırız…

Alışmalıyız…