Yeniden başlamak

Büyüdüm ben; sen hâlâ farkında değilsin ama. Acılarımla üstelik... Sen karakterini küçültürken, seni büyütmüşüm gözümde, ilah yapmışım. Şimdi şimdi görebiliyorum benden daha güçlü olmadığını. Bana hükmedemezsin artık; özgürlüğüm bakidir. Sahip olduğum yaşanmışlıklarım var benim, yaşayacaklarıma gebe. Süzdüm artıklarını acılarımın. Arta kalanlarla yeniden sefere çıkar bu gönül. Geç de olsa başlangıçlarım var benim sevmelere ve kendime aidim nihayet! Kör oluyor insan düşünce aşka. Sanıyor ki acıkmaz, üşümez, uyumaz. Dört mevsimi yaşıyorsun farkında olmadan. Bocalarken sen, anlamaya çalışırken mevsim geçişlerini, bir başka mevsim oluyor. Aşk denilen o illet, o lanet hastalık yok ediyor seni ve içindeki her şeyi. Geriye bir avuç kül olarak kalıyorsun. Beraber yandığımızı düşündüğünden şimdi pişmanlıklar benden fazla sende. Evet, şimdi kül olma sırası sende. Kolaysa koy yerime, koyabilecek biri varsa benim gibi şayet. Duvarları sen ördün, ardında kalmayı da hak ettin. Şimdi zavallı bir adam duruyor karşımda. Kim bilir belki de hep öyleydin. Benim sahip çıkabildiğim kadar sahip çıkamadın bizim olana. Zor geldi taşımak bu sevgiyi. Doydu mu gönlün sevmelere? Sorumluluk almadığını, iş işten geçtikten sonra görebildim. Yola çıkılmazmış seninle. Yol ortasında öylece kalakaldım. Gidişin ölümüm olmayacak elbette. Hazırladım ben kendimi her türlü sona. Kendimi sevmeyi öğrendim, gücümü artık kendimden alıyorum. Acılarım işe yaradı, seni uğurlarken kendimi keşfettim. Yeniden sevebilmeyi öğreniyorum şimdilerde. Biraz zaman... O da yaşadıklarıma olan saygımdan… Seninle aramızdaki fark… Yaşam bir okul; ben de fena öğrenci değilim hani. Azimle hayatın bana sunduklarını algılamaya çalışıyorum, kendime güveniyorum artık. Hatalarımdan sevgi doğuyor yeniden. Yaşadığım ana şükürler olsun. Kendimi seviyorum.