Yeniden başlamalı

Ve ürkerek kalem ele alınır. El titremekte, yüzde bir mahcubiyet ve atımı hızlanmış bir kalp. Uzun ara veriş; yazmaya, yaşamaya, hissetmeye ve bilhassa kendine. Sallantıya düşen ayakları yeniden rayına yönlendirene şükür ve minnetle, selam sana!

Denilir ki biz bir şeyi arıyorsak, o şeyde açmış kucağını bizi aramakta, beklemekte. Ne yaşarsan yaşa, ne yaparsan yap yine de seni sabırla, sükûnetle ve aynı şevkle bekleyen bir hakikatin varlığından daha büyük, nasıl bir gerçek olabilir ki şu hayatta! Ruha gezginlik değmiş bir kere. Yine de zaman yelkovanla akrep arası yarışla hayli geçmişse de oturmuş koca bir ağacın altına, tebessümle bekleyen var işte!

İnsan kendini özler mi? Özlemi hissedip de aslında en büyük kapıyı kendine kapattığının idrakine varmak… Ah ne sarsıcı bir uyanıştır bu! Halt etmiş insanın topluma yabancılaşmasını felaketleştirenler; daha kötüsü kendinden ayrı kalıştır çünkü. Geçmeyen acı, sebebi belli-belirsiz derin bir huzursuzluk. Kendini aramaya, kaybettiğini bulmaya; hakikatini, Hakikat’i. Bin kere bozsam da tövbemi sen affet yine de… Ey lütfu en bol olan mahrum bırakma Senden beni. Kusur gözde, perdede. Yıkayım mahcubiyeti, aralayayım o perdeyi.

Şüphesiz her uyanış, yeniden yerinden kalkmak, yeniden diriliş aynı zamanda yeniden bir buluş, yeni bir varıştır da. Belki de hakiki manada bulmak için önce kaybetmek gerek. Neyi yitirdiğini bilmeyen bulduğunu ne bilsin ki!

O halde yeniden başlamalı hayata! Yeniden yürümeli menzile. Filizler dolmalı yeniden yüreğe ve güç gelmeli ayağa, bitmeyen yola, yolculuğa.

Ama bil ki sonbaharın ardından kupkuru dalda açan her tomurcuk yeni bir baharın habercisi; ilk veya son.

Kokuyu hissedene selam olsun.

Sevgi ve hasretle…

Tükenmez Kalem