Yeniden doğmak

Tam “her şey bitti” derken, “kardeşimin hayatı buraya kadarmış” derken,  şimdiye kadar çalınan kapılar gerçekte hiçbir zaman çalınmamışken,  umutlar artık iyicene kaybolmuşken,  birden bire tekrar bir hayata dönüş yaratıverdin bizlere;  belki de kader…

Tamı tamamına altı (6) yıl sürdü bu üretimsiz,  işe yaramaz, bu kahredici yaşam endişesi…

Başlangıçta senin için seferber olduğumuzda,   hani elinin tersiyle itivermiştin;  belki de maddi imkânsızlıktan ama bana göre henüz aslında anlayamadığından, reddetmiştin senin için yaratılan şansı…

Tüm ısrarlarıma karşı “ben” demiştin, “ kadavra sıramı bekleyeceğim, hiç kimseye eyvallahım yok. Olamazda.”  

Biliyor musun?  Bu sözlerin yaşamımı ne kadar değiştirip  çekilmez hale getirdi. “Bu adam” diyordum kendi kendime, “ölümü seçti. Yaşama perçinlenmedi. Yaşamak için hiç mücadele etmedi. ” diye düşünüyorken şimdi yeniden bir doğuşu yaşattın bizlere ve elbette kendine…

Annem ve babam çoktan ölmüşlerdi. Bağış yapacak kardeşlerim ve ben de ne yazık ki hem kan grubu olarak hem de genetik olarak ne nâkile ne de çapraza uygun olamadık.

Hâlbuki daha İlk gün söylemiştim doktoruna, “Biz üç kardeşiz, lütfen bizi muayene ediniz.  Kim sağlıklıysa, kim daha uygunsa ondan alınız” ne yazık ki olmadı.  Hiç birimizinki koşullara uymadı.

Hep içimden diyordum “ne kadarda şansızdın. “  Gözümün önünde sen eriyip giderken, ben ailenin en büyük erkek kardeşin olarak ne kadarda küçüldüm “sorunun karşısında.”  

Hele diyaliz süresinin sonunda “ayaklarım artık tutmuyor abi, yürüyemiyorum”    dediğin zamanların kâbusunda yok olmak istedim. Abi olmak yerine “keşke hiç olmasaydım”  dedim bu işkence günlerinde.

 “Kadavradan Böbrek”  sırası bize hiç gelmiyordu. Bir kez çağırmışlardı ama o da olmamıştı.

Orada bile şansızdın. Her açıdan şansızdın.  Sanki bütün şansların sahibi senin yerine bendim. 

Tüm çabalarım sonuçsuz kalıyordu.  Kendimi iyicene inandırmıştım.  Senin için hiç bir şey yapamıyordum.  

“Ne büyük bir eziklik bu tanrım.”  Bütün doktorlara soruyordum, “biz nerde yanlış yapıyoruz” diye.

Tam her şey bitti derken, bu çocuğun şansı buraya kadarmış derken, şimdiye kadar çalınan kapılar gerçekte hiçbir zaman çalınmamışken,   tamda umutlarımızın kesildiği bir anda, birden bire tekrar bir “hayata dönüş”   yaratıverdin bize;  belki de kader…

“Yeniden bir doğuş oldu bize ve elbette sana. “ Dünya yeniden aydınlandı.  Üzerimdeki tonlarca ağırlık birdenbire kayboluverdi.   Yaşanan tüm talihsizlikler bir anda siliniverdi. Güneş bir başka parladı bu kez.

Artık tatil planları hazırlıyorum ikimize ve tabii torunumla.    “İyi ki doğdun yeniden kardeşim.”   

“Hoş geldin hayata.”