Yeniden Foça Geceleri

Temmuz sonundan bu yana, bıraktım yine kendimi Foça’nın tuz ve iyot, biraz da yosun kokan koynuna. Kısmetse Eylül sonuna kadar buradayım.  

Yanarken İzmir, serinliğine sığındım. İç ürperten Foça akşamlarını ve kalınca pikelere sarınan gecelerini ne çok özlemişim.  

Bu sene Foça’nın denizi daha bir ılık sanki… Ve de hiç bu kadar çok balıkla yüzdüğümü hatırlamıyorum ne Foça’da, ne de ülkemin herhangi başka bir denizinde. Hatta geçen akşam; İzmir’den, işten dönmüş ve kendimi –her akşam olduğu gibi- Akdeniz’in koynuna bırakmıştım ki suya dalmamla bir ahtapotla göz göze gelmem bir oldu.  

Son yazımı mart ayında yayınlamışım bu sayfalarda. Üzerinden geçen yaklaşık bu beş aydır, istisnasız her gün Milliyet Blog sayfalarını okuyor inceliyorum ama içimden yazmak gelmiyordu. Kısmet bugüne imiş… Arkası gelir mi, onu da bilmiyorum tabi.  

Bugün bir ara balık almak için Foça merkeze gittim. Ortalık rock’çı gençlerden geçilmiyordu. Festivalin havası güpegündüz Foça’nın içinde, o daracık taş sokaklarında da hissediliyordu.  

Ruhum dingin…  

Geçen sene nisan ayı sonunda hayatımdaki çok önemli gelişmelerin başlangıcı yaşandı. On dört sene aralıksız çalıştığım işimden, işyerimden; işyeri kapanışı nedeniyle ayrılmak durumunda kaldım. Dört ay çalışmadım. Eylül ayı başında bambaşka bir sektörde, bambaşka bir ortamda ve bambaşka çalışma şartlarında yeniden çalışmaya başladım. Ve bir sene oldu…  

Ruhum dingin, huzurluyum. Sıkıntı ve stres yüklü sevimsiz bir dönemi atlatmanın, atlatabilmenin yorgun dinginliği var üzerimde. O günlerde kendimi teskin ve teselli ederken hep “yiğit düştüğü yerden kalkarmış” derdim kendi kendime. Evet… Yiğit düştüğü yerden kalktı şükürler olsun. Kimselere muhtaç olmadan, kimselere el-avuç açmadan, el-etek öpmeden…  

Ve daha bir olgunlaştığımı düşünmekteyim. Daha bir piştiğimi… Daha bir yandığımı…  

Hadi burada bitsin artık söz. Yeniden başlarsa, dökeriz kağıda-ekrana, paylaşırız yine buralarda. Yok, çıkmazsa yürek çatlağından bir şeyler… Çıktığı zamanı bekleriz o zaman, yine biz de…  

Ismarlama yok… Görev değil bu, yarış değil. Olsa olsa yağış, yakarış, bir annenin kutsal memesinden can suyu sağış…  

Yakarız gönüllerimizi biz. Yandıkça dirildiğimiz günkü gibi.  

Muhabbetle…  

Geçen sene bugün: Dibi Delinmiş İnsanlık ve Alaçatı 

Beş sene önce bugün: Bir Tutkudur Makarna 

Beş sene önce bugün: Homocopiens 

Yazı fotoğrafı “damdakimizahci.blogspot.com” linkinden alınmıştır.