Yeniden Özlerim...

Bazen gökyüzünün duru mavisiyle,
bazen de gecenin siyah örtüsüyle gelir
özlemin;
gelir ve kederli bir bulut gibi  
ağır ağır yerleşir göğsümün tam ortasına…
İşte o an,
durmaksızın yeşeren bir hayal olursun
içimin toprağında,
özümü besleyen su damlası olursun…

Ardından, sebepsiz ayrılığımız gelir aklıma,
suçlanırım, neden bilmem...
Sisler çöker hüzünlü coğrafyama;
sanki yalınayak kalmışımdır alacakaranlıkta…

Sonra; “gitme” diyen sesin çığlıklaşır kulağımda “GİTME!”
Ve mahzun bakışın takılır zihnime, acır sol yanım...
İşte ben, tam o zaman yeniden özlerim seni, tarifsiz...
Daha çok özlerim...Daha çok…Yeniden...

****