Yenilenlerin Yenmesi

Kendimde dahil, bu durumun sonuçlarını hep merak ederim.

Bir kez daha bir yenilen, yenen durumuna gelmiş:

“İspanya’da pazar günü yapılan yerel seçimler, 2014’te kurulan radikal sol Podemos’un başarısını gözler önüne serdi. Indignados (Öfkeliler) hareketinden doğan Podemos’un (Yapabiliriz) 36 yaşındaki lideri Pablo Iglesias, dünyanın dikkatini de bir anda üzerine çekti. İlk kez seçimlere katılan Podemos, Madrid ve Barcelona gibi kentlerde dengeleri altüst ederken, yerel yönetimlerde koalisyonu zorunlu kıldı. İspanya’nın geleneksel siyasetine meydan okuyan Podemos’un lideri Iglesias, tıpkı Yunanistan Başbakanı ve Syriza’nın lideri Alexis Tsipras gibi, AB politikalarından bıkmış olan Avrupa’daki gençlerin umudu olan bir lider…”

http://www.radikal.com.tr/dunya/dunya_36_yasindaki_lideri_takip_ediyor-1366614

Arkadaş kendini şöyle tanımlıyor:

“DNA’mda dövme olarak yenilgi var. Büyük amcam silahlı saldırıda öldürüldü. Büyükbabama idam cezası verilmişti ve 5 yılını hapiste geçirdi. Büyükannelerim, İspanya İç Savaşı’nda yenilenlerin aşağılanmalarına katlandı. Babam hapse atılmıştı. Annem ise, yeraltında siyasi olarak aktifti.”

Benzer çizgilerden geçip sağ kalmış ve İspanya Kültür Bakanı olmuş, yazar Semprun’un son eserlerinden biri aklıma gelir:

O romanda, yaşlı bir adam iktidarsızlaştığı için, karısının başkalarıyla birlikte olmasına izin verir.

Clarke’ın ‘Rama’ dizisinde de, başka bir açıdan bu tema vardır.

Clarke, benim için her zaman Sri Lanka’daki MI5 elemanı olmuştur.

Güçsüzken ve ezilirken mazlum, güçlüyken zalim olanlar, ezilenlerin banalitesi dekadansı, kaybedenler klübü, ezilmek güzeldir, tribinde değilim; realizm tribindeyim. Bana, ne olursa olsun bilgi gerek.

Yani, bu durumdan ne öğrenebiliriz şu an?

Öncelikle şu:

Sırasıyla Almanya, Fransa, ve İngiltere son seçimleri gösterdi ki artık küçük / farklı / marjinal /yeni parti isteniyor seçmen tarafından.

Eski geleneğin yeni versiyonu olan uç-sol akım ise, Doğu Avrupa’da saten son 10 yıldır % 10-20 oranında oy almakta.

Korsan Parti gibi yeni akımlar, kendilerine önce Avrupa Birliği Parlamentosu’nda, sonra yerel seçimlerde yer buluyor. Iglesisas ve partisi de öyle olmuş. Yani Podemos (-ebiliriz), bu konuda bir ilk değil.

Yani, işleyen pratik bu.

Buradan şunu öğreneceğiz o zaman:

Bunlar neler yapabilecekler?:

Bir: Tümüyle yeni olanlar.

İki: Eskinin yeni versiyonu olanlar.

Ayrı yollardan gidiyorlar ve gidecekler de herhalde.

Merkez-sağ ve merkez-sol gidişat, artık geçici olarak da olsa, kaput oldu şu an için.

Yani:

Kaput olan, ABD tarzı politika. Başkanlık dahil.

Bunların önü açık. Maksimum 5 yıl için ama.

Şunu da anımsamak gerekli.

Yenilen 3-4 kuşak, yenenlerin kuşağının yengisini hazırlar. Hazırladı  da. Rusya’da olduğu gibi: Adamlar, nihilistlerden başlayarak, 70 yıl falan devrim için debelendi.

Yani:

Iglesisas bunu yapabilir.

Ama:

Bunu yapabilecek ama yapamamış en az 2 kuşak var arkasında, 1968’liler ve 1978’liler. Bunlar ve Iglesisas da, onların torunları ve çocukları, bizim Geziciler gibi. Kaldı ki Semprun da feci kötü bir İspanya örneği.

Önyargı değil, deneyim diyorum ve buraya ve şu ana muhalefet imi koyuyorum.

Sonra soru kipi babında bakıyorum:

Gençler Dünya’yı değiştirebilir mi?

Evet ama bütün gençler yaşlanıyorlar ve gençken devrimci ama yaşlanınca aşırı muhafazakar oluyorlar.

Devrim mümkün mü?

Evet ama 2050’den önce kazanmak üzere değil.

Kim yapacak bunu?

Bilgili birileri. Yeni olduğunu önesürüp, geçmişin hatalarını aynen yapanlar değil.

Dipnot:

Tüm bu değişikliklerin, ‘kancadaki et değil, kasap olma’ yolunu seçtiğim bir zamana denk gelmesi, ilginç bir tarihsel moment.

Bir de:

Umut arama, kendin umut ol.

Ya da:

Ursul K. Le Guin’in dediği gibi:

Devrim yapamazsın, ancak devrim olabilirsin. O da olabilirsen.

Rosa Luxemburg bir devrimdi ama Lenin / Troçki / Stalin değil.

Buto bir devrimdi ama ‘tanztheater’ değil.

Yani, bu iş cinsiyet işi değil.