Yeri gelmişken

Ne güzeldiniz oysa siz, ne şirin, ne tatlı, biriciktiniz.

Elleriniz sevimli kuşlar gibi pırpır kalem tutar, uçurtma tutar, şeker aşırırdı

Sabırsızdınız, bekleyemezdiniz kokusu mutfağı sarmış muhallebinin soğumasını, her seferinde dilinizi yakar yine de uslanmazdınız. Hele bir de dibi tutmuşsa.

Elinizden alınıp komşu çocuğa ağlamasın diye verilen canım oyuncağınız ilk yürek ağrınızdı.

Mutlaka kırdığınız bir şeyler vardır, kalp kırmaya başlamadan çok önce.

Sarılmadan uyumadığınız bir yastık, bir oyuncak güven verirdi uykulara teslim olurken.

Hep taklit ederdiniz annenizin yürüyüşünü, babanızın sigara tutuşunu, öğretmeninizin hesap soruşunu.

Sokaklar oyun alanınız, taşlar, toplar, bulursanız kumlar sokak oyuncağınızdı. Elleriniz, hep kir, pasak dönerdiniz eve.

Şimdilerde bizim çocukluğumuzda bilgisayarlarımız, telefonlarımız yoktu diye söylenip durmaktasınız. Eve bilgisayarı ilk aldığınız günlerde kocamandınız, çocuklarınız da vardı hatta ama bilgisayarın başından kalkmayan yine sizlerdiniz.

Oğlana aldığınız play station kaç turnuva görmüştür arkadaşlarınızla aranızda hınca hınç geçen. O arada sizin oğlan sıkıntıyla sırasını beklemiş sonra da küsüp odasına çekilmiştir. Onların sokağı da yok ki çamura bulanıp stres atsın.

Bugün 23 Nisan. Bayramlarınız da başkaydı sizin. Ya yavrukurttunuz ya da bando da majör, kim bilir belki şiir okudunuz. Törenlerinize henüz karışan olmamıştı. Stadlarda toplanır, yürüyüşlere katılırdınız. Okullardan taşardınız. Tartışılması bile olmazdı değil mi?

Şimdi bir öyle bir böyle derken kapanın elinde kalıyor çocuklarınız. Kafalar karışık, bir nesle yön vermek isteyenler zorlamacı, sırnaşık.

Benden söylemesi ; hiç değilse çocuklarınızın çocukluklarına sahip çıkmasına müsaade edin.