Yeryüzü bakış açınıza göre değişir!

Hayata nasıl bakarsanız, o da size öyle bakar...

Tıpkı Nietzsche'nin bir aforizması gibi: "Bir kuyuya eğilip baktığımda kuyu da benim derinliklerime bakar."

Küçük egolarına hapsolmuş, hayatı ve evreni "kendi bardağı" kadar bilen insanlar çok fazla. Damla olup okyanusa karışmadan, bir damlalık halleriyle kendilerini okyanus sananlar da...

Oysa hayat, yansıttığınız ve yansıdığınız kadar bir ayna. Bu aynayı dev aynasına çevirmeden, empati kullanarak kullanmak en güzeli.

Aşağıdaki hikâye de bu durumu iyi özetliyor:

Ortaokuldayken, sınıf arkadaşlarımdan birisiyle ciddi bir tartışmaya girdim. Onun haksız olduğundan, kendiminse haklı olduğumdan emindim.

Öğretmenimiz bize çok iyi bir ders vermeye karar verdi. Bizi bütün sınıfın önüne çıkardı ve onu masanın bir tarafina, beni de diğer tarafına yerleştirdi. Masanın tam ortasında yuvarlak bir nesne vardı. Siyah renkli bir nesne. Arkadaşıma o nesnenin rengini sordu. Çocuk "beyaz" diye yanıtladı. Söylediğine inanamadım, çünkü nesne siyahtı.

Yeniden tartışmaya başladık, bu kez de nesnenin rengi hakkında. Öğretmen bu kez beni çocuğun yerine, onu da benim yerime geçirdi.Ve bu defa bana nesnenin rengini sordu. "Beyaz" yanıtını vermek zorundaydım, çünkü belli ki nesnenin bir tarafi beyaz, bir tarafi siyahtı.

Öğretmenimiz o gün bana cok guzel bir ders verdi. Karşımdaki kişinin bakış açısını anlamam icin, kendimi onun yerine koymam gerekiyordu...

Hayatta bazılarımızın bakış açıları yanlış ve eğriyken, bazılarının doğru ve düzgün olmasının sebebi nedir peki?

Sakın düşüncelerimiz olmasın...

"Pozitif Düşünmenin Gücü" kitabinin meshur yazarı Norman Vincent Peale'nin bir hikayesi bu.

Birgun birisi Peale'yi arar. Umutsuzluga kapildigini ve ugruna yaşayacak bir şeyi kalmadığını söyler. Peale bu kişiyi ofisine cağırır.

Adam "Her şey bitti, her şey umutsuz. En derin karanlıkta yaşıyorum. Aslında yaşam için tüm isteğimi kaybettim" der.

Peale sempatik bir şekilde gülümser. "Durumuna bir bakalım" der sakince.

Bir kağıdın ortasına dikey bir çizgi çizer. Sol tarafa adamın kaybettiklerini, sağ tarafa da onda kalanları yazmayı önerir.

Adam üzüntülü olarak sağ taraftaki yere ihtiyaç olmayacağını söyler. "Hiç bir şeyim kalmadı, nokta".

Peale sorar: "Karın seni ne zaman terk etti?"

Adam: "Ne demek istiyorsunuz, karim beni terketmedi ki, karim beni sever!"

"Bu muhteşem" der Peale şevkli bir şekilde.

"O zaman bu kağıdın sağ tarafındaki kolonda ilk olarak yazılacak… Eşim beni terk etmedi. Peki çocukların ne zaman hapse girdiler?"

"Bu saçma!" der adam. "Çocuklarım hapiste falan değiller!"

"İyi! Bu sağ tarafa yazılacak 2 numara. Çocuklar hapishanede değil." der Peale ve bunu da yazar.

Aynı tarzda bir kac soru sonra adam sonunda durumu anlar ve içinde bulunduğu duruma rağmen gülümser:

"Komik! Bu şekilde düşününce her şey ne kadar değişiyor..."

Yeryüzü bakış açınıza göre değişir...

Eğeri bakmak da elinizde, bir kartal gibi süzülüp geniş bir perspektiften bakmak da...