Yeşertelim avuçlarımızdaki kuru papatyaları . . .

Hayatın esaretinde bağlı, kurnazlıklar kurdum kendi bünyemde. Ölümün sırtındaki bıçak yarası gittikçe büyüyordu iplik iplik. Gül yaprağının taze buğusunda hortlamış veda irkilmeleri sıcak bir ayrılığı işaret ediyordu. Yaşamın kıyısına dayadığım son ahşap merdiven de yok olacak ardımdan biliyorum. Umuda doğru bir taş fırlattım, ama sektiremedim birkaç defa. Sadece çakıldı kaldı. Aynen benim dalgın daldın kaygılara çakıldığım gibi. Hayatın geç gelen ıstırapları toprağımda can bulur. Sevdaya münhasır anlamsız bir hüzün vardı fikrimde. Kimi zaman üzülldüm filizlenmiş dünümün ilhamlarında. Söylesenize bana; hayatın çizdiği tablo bu mudur? Her fırça darbesinde seni yüreğinden vurur. Ardından irkildim bir solukta. . .

Bir Karamazov gibi tuttum elinden sevgili umudumun. Kardeşim gibiydi . Haykırdım dağlara taşlara yaşa sen yaşa! nidalarıyla. Kardeşliğimi burada başlattım güzelliklerle. Erkenden uyandım daldığım yabani rüyamdan ve yanımda , başucumda sevgiyi buldum. Merhametle gülümsüyordu bana. Gözümü ona diktim ve şöyle dedim: " sevgi sensin değil mi? Neden herkeste yoksun sen? Neden eksiksin kimi kalplerde? " Bana şöyle bir baktı. Ve ardından elimi tutarak avucumun içine bir papatya kurusu bıraktı. Bana tekrar merhametle ve hicrân ile bakarak : " Bunu yeşertmek senin elinde. Sakın unutma ! . . . " dedi....

Avucumun içinden sessizce kayıp gitti ve yok oldu sade bir nûr bulutu içinde. . . Gözümün fer'İ canlandı bir anda. O andan itibaren güneşe daha parlak bakar oldum. Yıldızlara daha ışıltılı aşık oldum. Yani; ne bileyim işte hayat güzeldi. Hayat özeldi benim için. Sevgimle, ailemle, dostlarımla, bir bıdık fındıkımla, gönül denizlerimdeki lodoslarımla. . . İçinde olduğum huzurumla. . . Güzel şey var olmak. Yaşama sımsıkı sarılabilmek. O eşsiz sevda dostlarına yakın olabilmek. . .

Çok güzel. . .

Arkadaşlar, dostlar, ve dosttan öte kişiler yanımdan ayrılmasa keşke. . . Beraber yeşertelim avuçlarımızdaki kuru papatyaları . . . Nihayetinde; bahara erişelim el ele. . .

Gökhan Cenker. . .