YEŞİL AŞKI

Bugün durakta otobüs beklerken koca koca binalardan yine fenalık geldi içime. Beton beton beton... Onların arasında küçücük bir karınca gibi hissettim kendimi. Etrafıma baktım, dedim varsayalım karıncayım tırmanacak bir ağaç, yeşile dair bir şeycikler yok. Değil bana karıncalara bile fenalık geliyordur.

Önceki zamanlar öyle miydi? Etrafına bir bakardın, yeşilin elli tonuyla buluşuverirdi gözlerin. Yüreğin ferahlayıp huzur bulunca bayram ederdin.

Dedim amaaan ellerimle yüreğimle büyüttüğüm yeşiller paklar beni, bir de içinde yeşil olan fotoğraflar. Koş bak da için açılsın. Saksıların başına geldiğimde biri, iki minnoş domates vermişti nasıl sevindim. Diğeri sarı çiçek açmış bayıldım o mis kokuyu çektim ciğerlerime. Biberin ve kapı önündeki hurma ağacının yaprakları yağmurla buluşmanın keyfini sürüyordu. Damlacıklar puantiye gibi nasıl da yakışmıştı çehrelerine. Soğan tohuma kalmış çok cici geldi başkaydı yeşili. Çiçeklerin yapraklarının yeşillerini anlatmıyorum bile o güzelliği tarif edemem diye. Asma da yapraklarıyla pek güzeldi. Sonra köyden gelen bir iki yeşilin fotoğraflarına baktım al sana yeşilin elli tonu dedim kendi kendime. Bir de eşimin gönderdiği bir başka yeşilin fotoğrafıyla buluştu gözlerim. Yeşil de ne yeşil alımlı mı alımlı...

Yeşile sevdalıların aşkı başkadır başka. Ağaç, bitki, çiçek hiç fark etmez. Hiç bir şey bulamazsam solmasın diye suya koyduğum nane, maydonoz, dere otuna, yeşilin olduğu fotoğraflara bakarım:) yine ferahlatır yüreğimi huzur bulurum.

Selam olsun yeşile sevdalılara, kıyıp kökünden söküp tüketseler de yeşili, yüreğimizden de sökemezler ya. Küçücük bir saksıda olmadı fotoğraflarda yaşatırız yine yaşatırız biz o büyük aşkı... Öyle değil mi?

SİBEL YILMAZ