Yeşil Bavul

O yeşil bavulu aldıktan sonra...

Benimle tanışmıştın. Beni hemen sevmiştin. Çünkü benim bavulum sarıydı ve ben Paris yolcusuydum. Haklısın, ben daha nereye gideceğini bilemeyen bir... Koşuşturan çocuklara dalıp gidiyordun. Galiba ortada yaşanmamış bir çocukluk vardı ya da...

Denize iniyorduk. Çantamız domates peynir ekmek doluydu. Dolu dolu yüzerdik. Dalgalar bizi severdi, biz, ya siz, siz nerelerdeydiniz?

Yeşil bavul boş kalacak. Ben, bendeki siyah bavulu kullanmaya devam edeceğim ve ilk yolculuğum çocukluğuma.

Geceleri biz trenlerle koşardık.

Sen şimdi Paris'te, ben çocukluğumda; birbirimize yetişmemiz imkansız. Sen, mesela çok kuş vurmuştun, ben ıska. Sen, baya baya küçük yılan yakalamıştın, ben ödlek. Sen, İstanbul'da alıp başını gitmiştin, ben ise harika yerimde saymıştım.

Bu sayılmaz, atla gel Paris'e, demek kolay da, nerde bende o şey.

Yeşil bavulu görmeseydim, sen olmayacaktın; ama hangi sen? Çocukluk, gençlik, yetişkinlik, yetişememişlik; tercih, sen kazandın, ama ne?

Bir şiir yazılmış, taaa o yıllardan, şimdi peşindeyim, peşimde; ilk hangimiz yetişirsek, hangimize; tamamdır!

1. Not: Duyuyorsun değil mi müziği, o ritmi tutturdun, tamam, işte bu!

2. Not:
Yeşil bavulun
hikayesini yazmştı
o çocuk
ya sen
ya ben
seç beğen al
durumları
eğer durabilirsek
yaşarken.

Ş.Y.