Yeşil devrim istiyormuş

“AKP Adana Milletvekili Abdullah Çalışkan, AKP Adana Gençlik Kolları 2. Danışma Meclisi'nde turuncu atkı takan partili gençlere "Yeşil devrimden yanayım" dedi. "Yeşil devrimden neyi kastediyorsunuz? " sorusunu "Halk anlamıştır" diye yanıtlayan Çalışkan, "'Ara devrim' olmaz. 'Turuncu devrim', 'pembe devrim', 'sarı devrim' gibi devrimler olmaz. Devrimlerin rengi ya yeşildir ya da kırmızıdır" dedi.”

(Milliyet Gazetesi 04.02.2007)

Ne demek ya yeşil ya da kırmızı devrim. Halk anlarmış ama ben anlayamadım. Öyleyse ben halk değilim.

Ben tüm renkleri çok seviyorum. Birini diğerinden ayıramıyorum dersem yalan olur. Çünkü en çok lila rengini seviyorum. Çiçeklerden de leylak en sevdiğim çiçek. Şimdi ben de lila rengi devrim istiyorum. Simgesi de leylak olsun. Gönüllere sevgi, gözlere umut, yüreklere heyecan doldursun. İnsanı bayrak yapsın, savaşlar olmasın, evrende var olan her şey paylaşılsın. Hiçbir şey derin olmasın. Yüzeyde saydam, duru ve temiz olsun.

Son günlerde derin ne varsa yaşamımdan sildim. Ama yine de derin denizde yüzmeyi severim. Ama derin kuyuları sevmem, dibini göremediğim için.

Derin gökyüzünü severim, bakıp bakıp hayal kurduğum için.

Dağların derinliklerindeki sisler de gizemli olduğu için ilgimi çeker.

Devrimler iki renk olduğuna göre hangisi daha derin diye de düşünmekten kendimi alamıyorum.

Peki, beyaz devrim neden yok? Acaba, beyaz diğer renklerden daha çabuk kirlendiği için mi beyaza devrim yakıştıramamışlar?

Hâlbuki her başa gelen siyasetçi de beyaz bir sayfa açar. Biz o sayfanın nasıl doldurulduğunu ise hiç sorgulamayız. Onlar da zamanlarını doldurur tarihin sayfalarına gömülür giderler.

Bir kez bile merak edip bakmayız açılan beyaz sayfanın nasıl doldurulduğuna…

Ben yeşili çok severim, hem de her tonuna âşık’ım. Yeşil yaşamın rengi. Yaratıcılığın, enerjinin simgesidir. Nisan ayında yolunuz Karadeniz’e düşerse yeşilin bin bir tonunu görürsünüz. Şaşkınlıktan gözleriniz yeşil yaprakların arasında yok olur gider. Yeşile âşık olursunuz. Ömür boyu devam eder aşkınız.

Kırmızıyı da çok severim. Heyecanın tutkunun rengi. Mutluluğu temsil eder. Kırmızı bir gül de aşkı…

Lila ise sessizliğin rengi. İhtişam ve zenginliği simgeler. İçinize huzur verir.

Mavi sınırsızlığı ve uzak görüşü ifade eder. Sonsuzluğun rengi…

Sarı zekânın, inceliğin zarafetin rengi…

Lacivert otoriteyi, verimliliği simgeler…

Turuncu iştah artırıcı, tat alma duygusunu tetikleyen bir renk…

Pembe romantizm, genç kalmanın simgesi…

Kahverengi gerçekçiliğin ve planlı olmanın simgesi. Toprağın rengi, hareketi güçlendirir. Hatta ben ona “kalk git rengi” diyorum.

Renklerin her biri başlı başına bir devrimi simgeliyor.

En çok da beyaz devrimci galiba. Tüm renkler beyazdan oluştuğu için. Renkleri içinde sakladığı gibi kirliliği saklayamıyor herhalde…