Yeşil Şövalye

Pencerenin aralığından ıslıklarla seslenen rüzgar, sanki heybesinden şehrin , asrın belki de tüm tarihin çığlıklarla dolu yükünü de üflüyor içeriye. Omuzlarım düşüyor.

Eski zamanlarda böyle miydi? Hep eserdi ahşap pervazlardaki çatlaklardan papatya kokulu çocuk kahkahalarıyla. Şimdi rüzgarın ıslığını duymak için fırtına gerek, bir de pimapen camı kapatmadan ittirik bırakmak.

Pencere kolunda sallanan pullu duvak tülünden torbacık, pervazla kanat arasına sıkışınca , o ıtırlı mavi güz çiçekleri, bahçemde açtılar yeniden lavanta, lavanta.

Gün boyu sırtım yastıklara yaslı, gözlerim bulutlarla dans ederken, dağ doruklarıdaki ürkütücü ormanları, vahşi kayalıkları ve köpük köpük dalgalı denizleri odama taşıyan o ürpertici, lavanta kokulu senfoniyi duyumsamak istedim.

Hani hiç tanımadığınız biri, size çiçek veren biri olmuşsa, bahar ılıklığı saçan ıtırlı kentin bir güz gecesinde ve esrik rüzgarlarda sürüklenen yeşil parmaklı şövalye ise, hayatınıza giremeden zarifçe yanınızdan süzülüp geçen, şimdi sizi hatırlar mı dersiniz?

Hiç düşünmüş müdür acaba o hiç tanımadığınız biri, günün birinde bir kadına buketinden bir demet çiçek değil de yaşam sevinci sunduğunu ...belki de buz mavisi yıldızlara karışmıştır çoktan, hiç bilemeden hiç düşünemeden sizi.

Cep telefonunu açamıyorum artık sahipleri tarihe karışmış numaraların çokluğundan.

<ımg alt="" src="http://i.milliyet.com.tr/GazeteHaberIciResim/2009/04/17/fft16_mf222506.Jpeg" align="right">