Yeşil umut, kırmızı isyan…

Bazen hayıflanıyorum; ezberden Can Yücel şiiri okuyamadığıma. Ne çok küfür edilecek adam, kadın, kendini bilmez var.

Giderekte çoğalıyorlar sanki… Ne ararsan var, çağcıl olanından, çağın gerisinde kalanına kadar her renkten, her cinsten aramadığın kadar çok…

Ama böylelerine Can Yücel şiir çok.

Lümpen ayarında bir iki Neyzen Tevfik şiirinde karar kılıyorum.

“Ben sana bok demem / Boklar duyar ar eder”

Kaç zamandır uzak duruyor, “Aleykümselâm” demesine “Merhaba” diyerek cevap verdim diye. Şimdi geçmiş karşıma; “bölünmüş yollar” diyor. Elin oğlu Mars’a yumuşak inişle robot indiriyor; o yapılan yollarla övünüyor.

Şükür üstüne şükür, Allaha bin şükür…

“Ya sabır” diyorum…

Bölünmüş yolları bırakıyor, eşe dosta taktığını unutmuş, düşmüş kaçırdığı akşam namazının borcunun kaç rekât olduğunun peşine…

Sövmek geliyor içimden, yüzüne dosdoğru…

Akşamın serinliği, karşımda it gibi titriyor, kış hepten zor olacak benden iyi biliyor. Ne gam ne keder, o hala hükümete duacı… İnsanın bu kör inanan yanı çileden çıkarıyor beni. Böylesine “Beter ol” denir, diyemiyorum…

Gülüp “işim var” diyip gidiyorum.

Akşam güneşi sıcak elini çıkarıyor koynumdan gitmeye hazırlanıyor. Denize yakın, önümde az şekerli kahve, oturmuş güneşin gidişini seyrediyorum, denize bakıyorum, mavi yeşil uzak…

Düşlerimin sessiz limanları açıyor kapılarını tüm gemilere.

Özgürlüğün rengi mavi midir?

Mavi…

Yeşil umut, kırmızı isyan…

Bir tek açlığın rengi yok, yoksulluğun rengi yok…

Her renkte yaşanmış anılar. En ağırı o gri yağmurlu sabahlar. Bir türlü doğrulamayan günler. Geçmek bilmeyen uzun geceler. Yokluğun yağmur zamanı, kuşlar çoktan gittiler, dönüyor mevsim yaprak döküyor ömrüm.

Yok, sitemim kimseye.

Sarının her tonunda susuyorum sessiz.

Hasan KAYA

20 Ekim 2012 Cumartesi

http://www.hasankaya.com