Yeter! yeter! yeter!

“ Yeter! Yeter! “ diye bir ses bağırır bazen içinizde. Acının içinden geçemeyeceğinizi sanırsınız bir an. Ama süre uzadıkça bakarsınız ki acı, o ilk vuruştan inişe geçmiştir. Bugün de öyle oldu.

Oğlum yaşında bir tanıdığın intihar ettiğini duydum. Asmıştı kendini. İçim acıdı. Önce inkâr ettim. Şakadır, dedim. Çünkü hep intihar edeceğini söylüyordu uzun zamandır, ama cılız da olsa öyle bir girişimi olmuyordu. Dolayısıyla, büyük bir kibirle “ dikkati çekme “ şekli olarak yorumlayabiliyordum söylemlerini. Fakat dediğini gerçekleştirdi.

İşte, gerçekle temas ettiğimde “ Bağıra bağıra gitti çocuk gözlerimin önünde! “ diye bir acı yükseldi ki içimde, düşman başına.

Şükürler olsun, şimdi çözüm kısmına geçip “ Son hizmetim ne olabilir? “ diyebildim ve kendimce ayak işleri yaptım. Nur içinde yatsın!

“ Az şey başarmak isteyenler az şey feda etmelidir; çok şey kazanmak isteyenler çok; hedefine en iyi şekilde ulaşmak isteyenler ise en çok şeyi feda edenlerdir. “James Allen’ in sözü geldi aklıma bu olayla birlikte. Sorgulatıyor bana yaşadıklarımı ve çok ucu açık sorular üşüşüyor zihnime. Bu da bana iyi gelmiyor. Şimdilik bu kadarı “ YETER! “