Yeter!

Yeter artık! Ülkem benim cennetti kargaşası telaşesi hep vardı ama bizim cennetimizdi, kimi zaman gülerdik halimize kimi zaman komşunun derdine ağlardık..

Bizim karadeniz hikayelerimiz vardı. Bizim zehir gibi aklımız vardı adı bile vardı. Türk aklı kimsenin bulamayacağı icatlarımız vardı.

Biz bu muyuz?

Biz ne zaman bu hale geldik?

Sokaklar ne zaman benim sokaklarım olmaktan vazgeçti?

Tamam savaş var komşuda sırtımızı mı dönelim yazık değil mi onlara? Türkmenlere niye döndük sırtımızı madem o kadar merhametliyiz onlara yazık değil miydi?

Eee! Sonra...

Fabrikalar süriyelilerle doldu ucuz işçi, evler suriyelilerle doldu kira yükseldi, sokaklar Suriyelilerle doldu dilencisi, hırsızı, marketler açıldı Arapça yazıyor üstünde içinde ne satıyorlar bilmiyorum tabelaları kağıttan... 

Hatta bir arkadaştan duydum bir fabrika işçilerini çıkartıp ucuz diye suriyeleri işçiler almış haftada bir günde tercüman geliyormuş, ohhh sgksı yok, ağızı var dili yok, olsa da anlayan yok... Sonra çıkarılan işçiler fabrikayı basmışlar.. sonrasını bilmiyorum..

Bu sokaklar benim değil bir ara yürüyemedim bir yer soracağım Türkçe konuşan yok..

Şimdi de dışarıda kavga kıyamet kopuyor, sokaklar askerlerle dolu, biz ne yapıyoruz dizi izliyoruz..

Biz hep dizi izledik, hiç oturduğumuz yerden kalkmadık ki, hiç konuşmadık, hiç yazmadık ki hep izledik, peki ne zaman yeter diyeceğiz..

Televizyonda kendimizi gördükten sonra mı? İş işten geçtikten sonra mı?

Peki bu böyle mi olmalıydı? Daha planlı, daha organize olamazmıydı? Ben kendi ülkemde kendimi ikinci sınıf vatandaş gibi hissediyorum. 

Geçenlerden olaylar çıktı biri kobani dedi ötekilerde ne diyonuz dedi biber gazları, tazyikli sular polis asker karıştı ortalık, bu ortalık karışmadan önce kalabalığa denk geldim baktım eylem var sesler geliyor ama ne dediklerini anlayamadım. Usulca sokuldum. Ellerinde terörist bayrağı dilleri yılan gönülleri zehir bir grup insan nuspetteleri, gitti polise dedim nasıl izin veriyorsunuz ellerindeki bayrakları, posterleri görmüyormusunuz? Poliste dediki ben ne yapabilirim. Bize burada durun mudahale etmeyin. Öylece izleyin diye emir verdiler, bende öylece duruyorum. Başka seçeneğim yok özür dilerim, dedi. Ben utandım. 

Yeter demeye dilim varmadı. Sustukça da yüreğim dağlandı. Bağırıp, çağıramıyorum. En azından yazayım dedim. Ve yazdım. YETER artık gerçekten YETER...