Yeter artık susun!

Siyaha boyanmış anılar,

Nemli gözlerimin içinden geçerken usulca,

Ben bu defa,

Paramparça olmuş gökyüzünü,

Dikmeye çalışıyorum mısralarımla…

Yılgınlıklar eteklerimde dolanırken bile,

Hece hece sabrı öğrenmeye çalışıyorum,

Ve öğrenirken işliyorum, yüreğimin en kuytu köşesine…

Hüzünlerden arta kalan mutluluk kırıntılarını,

Topluyorum alt üst edilmiş düzenim için,

Avuçlarım parçalanıyor, parmaklarım kan akıtıyor,

Ve gel gör ki;

Bundandır masumiyetin,

Kırmızılığa denk düşen rengi…

Şimdilerde ben;

Kıyamet düzenine inanarak umudumu saklıyorum,

Gözlerimin ağlayan rengi şahit ki;

Canımı yakışlarınız, yıkımlar yaşatırken bende,

Hıçkırıklarım boğarken, kalbi kırık sessizliğimi,

Dilsiz kalışlarım da, aşka eğilmişliğim/dendir…

Şimdi düşünün biraz;

Nasıl’sa bitecek birgün hayat,

Revamı şimdi bu, bunca yaşanmışlıkların ardından,

Vazgeçmeden, usanmadan,

Asılı kalmaya çalışıp, öldürmek en diri ruhlarımızı…

Lütfen artık kalbinizi iyilikle mayalayın,

Belki yarın belki yarından da yakın,

Ölüm mırıldanır bizlere şarkısını,

Bunu bari unutmayın…

Bilmenizi isterim ki;

Adama aşkımdan tarihleri çizmelerim,

Çünkü aşkı adam gibi sevenlerdenim,

Bakın yine bizi üzdünüz,

Ve yine öldürdünüz,

Bu kaçıncı hüzün düşürdünüz,

Hiç saya/bildiniz mi?

Ve şimdi ben;

Susun artık istiyorum,

İşte bu yüzden kör oluşlarım, lal oluşlarım,

Sus gelsin artık istiyorum,

Başımı öne eğip gölgemi izliyorum…