Yeter ki gün eksilmesin penceremizden

Hayatın en büyük risklerinden biridir "kararsızlık."

Ne yapacağını bilmeyen, tek başına karar alamayan, aldığı kararı uygulamak için başkalarının onayını bekleyen insan yaşadığı hayatın içinde bir adım yol alamaz.

Sözün ağızdan çıktığı dönemleri çoktan geride bıraktık bizler.

Maalesef ki, çevremizde olup bitenleri izlerken ağzımız açık kalmıyor bile. Her an beklemediğimiz tavırlar görmeye alışkınız.

En acısı da hepimiz istemeyerek de olsa bu düzenin bir parçasıyız.

Önem verdiğimiz huzur, çok uzak bir şehrin en ücra köşesinde kalmış gibi.

Ulaşamıyoruz; çünkü yolumuz çok engebeli.

Korumaya çalıştığımız değerler her an büyük risk altında.

Yağmur yağarken geçen arabaların sıçrattığı çamur gibi üzerimize bulaşıyor birşeyler.

Ve biz kaldırım köşelerinde sadece bakakalıyoruz giden arabanın toz dumanına karışıp.

Ne var ki sirkelenmeyi de öğrendik artık.

Bize bulaşan çamurları kendimiz temizleyip yolumuza devam etmeye alıştık.

Ne olursa olsun asıl olanın "kendi doğrularından uzaklaşmamak" olduğunu anladık.

Güçlendi karakterimiz, oturdu kişiliğimiz.

Başkalarının rüzgarında üşümemeyi başardık.

Kendi güneşimizle ısınmayı, doğrusuz desteklerden kaçınmayı becerebildik.

Gördüklerimiz karşısında hayatımızda gerçekten değerli olanları daha üst bir seviyeye taşıdık.

Kendi yolumuzda giderken bizle gelmesi gerekenleri yanımıza alıp, ardımıza hiç bakmadan yol aldık.

Düşüncelerimizi sadeleştirdik ve geride bıraktıklarımıza kafa yormamayı öğrendik.

Dürüstlük ve doğruluktan ayrılmadık, ayrılana da hayatımızın kalanında yer vermedik.

Bu yüzden başımızı yastığa koyduğumuzda vicdanımız rahat, ruhumuz özgür, kafamız dingin.

Yeter ki gün eksilmesin penceremizden...

Hayatta herkes kalbinin, düşündüklerinin karşılığını alır. Bunu bilmekse manevi bir ilaçtır.