Yeter ki güneş hep doğsun!

Bütün haftanın amacı bir hafta sonu tatili için. Bazen böyle düşünüyorum. Akşam hafta sonu programı yaptım. “Kul plan yapar Allah güler misali” yine plan yaptım yani. Yemek yendikten sonra bulaşıklar makinaya, bir taraftan kahve malzemeleri cezveye, masadaki kırıntılar bez ile küçük bir tabağa.

Sarış (bizim muhabbet kuşu) ise dışarıya. Tüm gün evde büyük bir hevesle bizi bekliyor. Yemek faslı bitip dışarı çıkınca ondan mutlusu yok. Hemen bana koşup geliyor. Aynı benim onu sevdiğim haller “ anneemm, nooldu kuzum, bitaneeem” iltifatlarıyla bizi hem şaşırtıyor hem de güldürüyor.

Sonra diğer odaya gidiyorum. Çiçekliğimizin durduğu odanın perdesini kapatıp çiçeklere su veriyorum. Kaktüsüm açmış, kalanşo yaprak vermiş, sümbül hafif sararmış. Nanenin ise artık balkona gitme zamanı gelmiş.

Nasıl değişiyor her şey? Rutin bir düzenle işliyor yaşam. Her şeye, herkese rağmen.

Önce son bahar geliyor, yapraklar dökülüyor, çiçekler kendini dinlenmeye alıyor. İlk baharla beraber hepsi teker teker uyanıyor uykusundan.

Renkleniyor, çiçekleniyor, şenleniyor.

İnsan misali!

Önce karşılaştığı zorluk karşısında gardı düşüyor. Tabir-i caizse ruhu onu korumaya almak istercesine dinleniyor. Sonra nerden devam etmesi gerektiğini belirleyip yeniden canlanıyor.

Demem o ki; her şeye bir şekilde alışıyor.

Yeter ki güneş hep doğsun, yarın bugünden güzel olsun.

Yeter ki yaşam senden yana olsun.

Her şey olacağına varıyor.