Yetti gayrı!

Çocuk iken mahalle çocukları ile tartışmalar yaşar, hurra birbirimize girerdik. canı yananlar koşar aile büyüklerinden biri ile gelince çil yavrusu gibi dağılır uzaklardan efelenirdik. "kendine güven, Allahına güven abine güvenme" diye bir de kışkırtıcı laf eder kaçardık.

Taşlar sopalar pek olmadı bizim çocukluğumuz da olsa olsa sapan taş. Oda ya cam kırar ya da baş. Bu bile ne kadar kötü. Bir kez benimde başımda bir taş delmişti kafamı bazen aklıma gelince ince ince sızlar o yaralanan etim.

Evlerimizde babalarımızın da silahı olmazdı. Ya dedelerden kalma eski müzelik tabanca ya da kuş avlamakta kullanılan tüfekler. Hep te çocuklardan uzaklara konurdu bu silahlar.
O soğuk demir parçasından hep ürkmüşümdür.

Sonra birdenbire tüm ulusca silahlanır olduk. bu silahları almak için gereken harcı yatırmak için gelen kişilere kaşlarımı çatıp, çarparak işlem yapmaktayım. Naz'ımın geçtiği pek çoğuna da şaka ile karışık kızıyorum.

Nedir bu bireysel silahlanma azmi? düşmanımız kim? ya da savaş çıkacak ta bizim mi haberimiz yok. Kimin canını yakacaksınız. Ne için gerekli o silahlar? anlıyorum ya bir futbol maçı sonrası, ya bir düğün dernek te yiğitlik nişanesi, ya da aklına estiğinde ilk çıt sesi duyduğunda kim gelirse önüne, ya da kim sinir katsayını yükseltti kap gel boşalt o kurşunları. Sonra mı? kameralar seni çekerken iki polis arasında pişmanım de...

Bunun pardonu yok beyler bayanlar, hepimizin evinde çocukları var istermisiniz o demir parçasını ellerine alsınlar.

Güzel günler de sevinci paylaşalım istiyoruz ama evlere kapanıyoruz, her an bir serseri kurşunun kendini bilmez bir magandanın kendini cesur hissettiği o silahı ile al kana boyanmak var.

Kısıtlamalar gelmeli bu keyfi silahlanma için. Bırakın insanı kuş ve diğer hayvanları öldürmenin anlamı nedir. Küçücük kuşun dişinin kovuğunu doldurmayacak eti için canını almak bence canavarlık.

Artık silah harcı kesmek istemiyorum. Sevgi ile silahsız günlere.