Yıkılmayan Kale

            Radyoda kaleli bir türkü var: “Kale kaleye bakar/Kaleden kanlar akar/ Delikanlı dururken/İhtiyara kim bakar?” diyor bir solist. Acı bir gülüşle şöyle diyorum: “Artık devir değişti. Paran çoksa yaşına başına bakan olmuyor. Paran yoksa, istediğin kadar yakışıklı ol, yüzüne bile bakmıyor kızlar kadınlar. Öyleyse bu türküyü şu biçimde değiştirmek gerek:    “Paralılar dururken/ Züğürtleri kim takar!”

            İşte kaleli bir türkü daha:

            “Kalenin ardı bayır
            Gülü dikenden ayır
            Yâr Allahın seversen
            Beni herkesten ayır”

            Bu türkünün sözlerini günümüze uyguluyorum:

            “Kalenin ardı çayır
            İyiyi kötüden ayır
            İnsanlığı kaybettim
            Arıyorum dağ bayır”

            Ünlü olmak isteyen güzellere şunları söylemekten kendimi alamıyorum:

            “Dikkati çekmek için
            Hemen mayonu sıyır!”

            Politik bir taşlama yaparak son iki dizeyi değiştiriyorum:

            “Politikacının hası(!)
            Vatandaşa defol git, der
            Amerika’ya geç buyur!”

            Başka bir kaleli türküye geçiyorum. “Kaleden indir beni/ Gemiye bindir beni/El üstünde tutalım/Seveni sevileni” diyorum ama sözümü tutan olur mu bilmiyorum...

            “Kalenin bedenleri
            Sevin gül dikenleri
            Sevmeyenlere batar
            Gülümün dikenleri”

            “Kaleden kaleye şahin uçurdum/ Ah ile vah ile ömrüm geçirdim” diye dövünmek istemiyorsak, gönüllere gül dikenleri destekleyelim, sanatı bilimi dışlamayalım, sevginin ve dostluğun sesine kulak verelim. İşte o zaman kalemiz top atsan yıkılmaz!

ERHAN TIĞLI

*************