Yıkılmayan o utangaç imgen

Yıkılmayan o utangaç imgen, kendi varlığından habersiz tüm hücrelerimde dolaşarak sarıyor beynimi. Makarada ki bir film gibi, yansıyor gözlerimin önüne. Kesik kesik te olsa gülümsüyor, utanıyor, ve bakıyor...
Susmak geliyor içimden ama gözlerim bağırıyor. Bağırdıkça kilitleniyor bu satırlar. Sesini kısıyorum gözlerimin, kulaklarım kızıyor bana...
Yüreğinden yardım istiyorum, içinde ki kelebeklerden, gülümsemende ki güneşten, senden yardım istiyorum...

Adım attım, ayak izlerim silindi, adım at izleri kalsın. İmgen, istemedikçe yıkılmayacak bende. Bir kusursuzluk abidesi gibi yaşayacak gönlümde ki şehirde, gece olacak ışıklar yanacak.Yırtılacak o kalın karanlık.
Bir bütünün içinde küçük bir parçadır yaşamım ki onun içinde varolmuş küçük bir parçadır bu satırlar! Anlam yüklesemde her hecesine yine de tamamlayamaz bende ki seni.