Yıkıntılar

Militan aşkların çoklu oturgaçlarında sallandım yalnızlığımla. Düş-tüğüm en yüksek tepelerin yamaçlarında sır-at gibi bir çift gözdün, yanaklarından süzülen iki damla gözyaşıydım sessizce, toprağını yeşertmeye uğraştığım bir yaşında fidanlardan fışkırmış filiz misali bakıyordun güneşe, ben gün-eştim saçlarını aydınlatarak ısıtan. Düşsüzlükle beslenen boşluklarda bir sığamamazlık bunalımında kaybolup yitmiş kir-az mayhoşuna bul-andım dudaklarında, sen ayrıştırabildiğim fikirlerimin ortasında büyüyordun basiretsiz ama umutlu bir yorgunlukla. Şimdilerde yağmurlarla göl-gelenmiş fikir ayrılıklarına gebe bir yozluktan sıyrılmış yaşlı perçemleri siliyorum karatahtamdan, tekrar iki gözyaşı damlacığında inci olmuşsun yanaklarımdan süzülen, beni akılla sevebilen bir cesaretle, kaybetme ya da istediğini alamama korkusuyla karışık bir tedirginlikle.

Oturup karşılıklı çay içişebilmek seninle

Bir sevdanın kuraklığına yağmurlar yağdırabilmek.

Bir şiir tadında kucaklayabilmek seni,

Bir akşamüstü serinliğinde dokunabilmek tenine,

Krizantem havasında kokuna karışabilmek isterdim.

Ellerinden tutup gözlerine bakabilmek bir sabah,

Özlemlere sürgün olmuş bir yürekle sarılarak özgürleşmek isterdim.

Bütün tabulardan sıyrılarak uçabilmek rüzgârın bizi savurduğu bir ülkeye.

Bir göl evinde buluşabilmek zamansızca,

Ve

Gözlerinde ölebilmek isterdim…

Kendi sürgünlüğünde varoluş savaşına yenik düşmüş bir kavmin kopuntusuyum, sana özlemle ulaşabilme umudunu yüreğine dökerek tutuşan, inançları yüzünden dünyanın düşkırıklığına uğrattığı, kaderine kendince başkaldırmış ve tanrıyla arasına uzlaşmazlık girmiş bir asiyim ben. Biraz sıra dışı belki…

…ama anlaşılmaz değil.

Gökhan KARADÜZEN