Yıkmayanlar da yapanlar kadar değerli, dünyaya bir eser bırakamadım ama insanlığımı bırakıyorum

Önemli bir iş yapmış/başarmış insanların örnek gösterilmesi ve herkesin bunlar gibi olması gerektiği, değilse önemsiz olacakları şeklindeki çağımızın rezil anlayışı insanlığı mutsuz ediyor.

Yaşıyoruz, yaşamak da bir şey yapmak. Kimi Ay’a gider kimi çakıl taşı toplar. Yapanların aynı zamanda yıkanlar olduğunu da unutmayacaksın, benim yüzümden bu âlemde bir çiçek bile solmamıştır.

Gerçi ben de bazen “faydası olmayanın zararı vardır” şeklinde düşünüyorum ama fayda deyince neyi anlıyoruz; kimi üretir kimi korur, bizler Çernobil yapmadık ama Çernobil patlatmadık da. Yani diyeceğim o ki dünyanın gereksiz insanları o kadar gereksiz değiller.

Biz Mars’a gitmedik ama insan da kesmedik, Mars’a gitsin insan da kessin mi diyorsunuz yoksa! Dünyadaki hiçbir yıkımın içinde yoğuz, bizim yüzümüzden insanlık anıtından bir tuğla bile düşmemiştir. Kim ne derse desin o anıtı dikenler kadar değerliyiz.

Yine onların heykelini dikin bizleri unutun, onur onların hakkı; ancak asude mezarlarımıza “işe yaramaz biriydi” tabelası koyamazsınız; biz koruduğumuz için siz varsınız, eserleriniz var. Para mı istedik, şöhret mi yoksa itibar mı; sessizce yaşayıp öldük, yük olmadan, bizim yüzümüzden hukuk kitaplarınızın sayfası bile eskimedi.