Yıl 1963…

Eylül’ün tam da bu günü…

Annesi Gülhan, babası Güngör’den olma bir bebek geldi dünyaya, tembelliğinden miydi, şımarıklığından mı bilinmez, ya da vaz mı geçsem diye mi düşündü, annesini epey bir uğraştırarak teşrif etti!

O zamanların modasına inat aşk çocuğuydu, adı o yüzden annesinin ve babasının isimlerinin ilk hecelerinden oluşturuldu…

Kabak kafalı bir bebekti, kadife kafalı diye sevenleri de vardı gerçi…

Şeftali suratlıydı, bir yaşını doldurduğunda ise kolları kabak dolmasıydı! Fazla lezzetli gelenleri yanına yaklaştırmamak adına ağlama metodunu uygulardı!

Çarşaflarını ütülerdi annesi, yattığında üşümesin diye…

Toprak yiyor diye takip edilip, karabiber ekilmiş yediği yere, o olmuş, yalnızca kokusuyla yetinir olmuş…

Bir buçuk yaşındayken babası askere gitmiş, beş gün yemek yememiş, baba dedesi gelmiş de, otururken kucağında, babasına benzetmiş de, boğazından lokmalar geçmiş…

Dokuz aylıkken yürümüş, yürüyüş o yürüyüş, durmak da bilmemiş, ayağı kırıldığında sağlık olsun da hep koşturayım demiş!

On aylıkken konuşmuş, o gün bu gündür sustuğuna şahit hali hazırda bulanamadı, ancak der ki kendisi, gırtlak kanseri olmadıkça, ses tellerim bir şekilde yok olmazsa, ay aman, bırakın konuşayım, yanlış şeyler mi söylüyorum ay ayol?

Şansı anne ve babasından yanaymış da, ha, bir de mavi gözleri, babasının armağanı, şeftali yüzü, annesinin katkısı, her güzel masaldaki kötü karakterler gibi, ölümle henüz on dördünde tanışmış, yedi yaşındaki kız kardeşini kaybederek!

Vicdan muhasebesiyle tanışması da aynı zamanda olmuş! Yıllarca mühür gibi taşımış!

O kız kardeş henüz daha beş yaşındayken, öksürük krizine girmiş, o sırada anne ve baba bir sokak arkada akrabalarda… Evde on iki yaşındaki en büyük kız, on bir yaşındaki diğer kız ve beş yaşındaki hasta kardeş, hasta olduğunu kimse söylemiyor ama o dönemlerde!

Evin büyük kızı en küçük kardeş öksürük krizine tutulunca, canı yanıyor, içi acıyor ama ergenlik ya da cehalet bu ya, “Öksürme! Yeter Artık Simten!” diye gürlüyor…

Kapanan mutfak kapısı, kesilmeyen öksürük sesleri…

En büyük kız bir hışımla kapıyı açıyor, buzdolabının yan tarafını siper almış beş yaşındaki kardeş, gözleri büyümüş, korkudan!

Yerde koca bir kan gölü!

“Abla özür dilerim!” gibi bakıyor, bir tarafı şaşkın!

Bir gözü korku! Pardon, acaba iki gözü mü? Hep bunun muhakemesini yaptı!

Hastalığının normal seyri olarak ciğerleri iflas etmiş!

Sevgi adına Simten’i korkuttu!

Yargıladı!

Bilmiyordu umarsız bir hastalık olduğunu, kaybından sonra babası itiraf etmişti, eşine bile söylememiş…

Ölümü de, yargıyı da… Vicdan azabını da çok erken öğrendi!

Eylül yirmi altı, mavi bakışlı bir kız doğdu!

Elbet çok güzel dualarla kutsandı, inatla yaşamla savaşacağım dedi sanırım, kavgası kırk beş yıldır bitmedi!

Kavga etmeyi aslında hiç de sevmezdi!

“Ben olarak varım dünyada” dedi, buna inandı!

Kocasından dayak da yedi! Hakaretlere maruz kalmak ile dayak arasında seçim yapmak çok zordu!

Orta yolu bulacağım diye debelendi!

Özgüvenin yıkılmasına tanık oldu, o yüzdendir ki özgüven diye yıkıyor ortalığı kadın her bir yazısında!

Eylül yirmi altı… Yıl: 1963…

Mavi gözlü, şeftali suratlı bir kız dünyaya geldi, naz üstüne naz ile…

Ailesi nazladı da…

Bedelini hep ödedi!

Hep bir denge var yaşamda, illa da!

Düstur bellemesi boşa değil!

……

Bugün benim doğum günüm!

İyi ki doğdum mu demeliyim, doğdum da ne yaptım mı?

Bir oğul dünyaya getirdim, getirmeseydiniz keşke diyor, canı sıkıldığında…

“Seni seviyorum” dedim anne babama, iyi ki ebeveynlerimsiniz, yeter mi ki var olmama?

Üç beş dostuma yardımım dokunmuştur, bu mudur var olma sebebim?

Bilemiyorum!

…….

Her neyse… Ne iseyse bu dönencede yaşama geliş sebebim! Ne kadarını gerçekleştirdim, bilemiyorum!

Gelmem gerekiyormuş ve gelmişim!

En azından aşk evliliğinin meyvesi olma görevini üstlenmişim!

…….

Ay aman!... Osuydu, busuydu…

İyi ki doğmuşum!...

Gühan’ın “Gül” üne, Güngör’ün “Gün”üne teşekkür ve sevgilerimle…

Doğum günüm kutlu olsun!

Gülgün Karaoğlu
Eylül,26/08