Yıldızını söndürmek (3)...

Aynadaki görüntü muhteşem...

Omuzları açıkta bırakan... İnce askılı siyah elbise. Arkada minik bir yırtmaç...

Bu gecenin takısı, sadece saçlar, dalga dalga ve ışıl ışıl... Omuzlarından aşağı dökülüyor.

Uzun kırmızı ince bir şifon... Boyundan arkaya pervasızca uzanmalı şimdi.

Hafifçe belirginleştirmeli az sürülmüş rimelle kirpiklerini. Çok hafif bir parlatıcı dudaklarına... Bir fırça darbesi allık, yanaklarına.

Ayakabılar, ince-yüksek topuklu... İşte şimdi oldu, her şey tamam...

Son bir kez bakıyor görüntüsüne... Gülümsüyor güzelliğine.

Elinde minik, siyah gece çantası... Tıkır tıkır topuk sesleri çıkartarak, edalı edalı giriyor salona "Ben hazırım, çıkalım artık" demek için.

Şööyle bir yukarıdan aşağı "süzülüyor" diğeri tarafından.

Övgü bekliyor açıkçası... Ama çıt yok karşıdan. Soran gözlerle bakıyor bu kez, sadece mutsuz gözlerini görüyor. Anlıyor.

Odasına gidip sessizce, sıradan bir elbise ile geri dönüyor. Bu defa bakışları yer değiştirmiş... "Kendisi olmaktan" bir adım daha uzaklaşmanın mutsuzluğu kadının gözlerine, kendince "sıradan ve göze batmayan bir kadın yaratma yolunda bir adım daha atmanın sevinci" adamın bakışlarına yerleşmiş.

Arabaya binerken bir ara başını yukarı kaldırdığında kadın... Yıldızları görüyor. Sönmemiş yıldızları.

İçinden geçiriyor aklına takılan soruyu... Neden söndürmeye çalışır insanlar birbirlerinin yıldızlarını"?

Madem "sönmüş bir yıldız" arıyorlar... Rahat bıraksınlar parlayanları.

Seçsinler yaşamları boyunca "kendilerine uygun olanları".

Aslı "bencillik" olan davranışlarını, "seven kıskanır" sahte zırhı ardına saklayıp ... "Söndürmesinler yıldızları."