Yıldızlar da kayar

Ve sonunda İstanbul’dayım. Her ne kadar buralara dönmek istemesem de... Tatilim beklediğimden güzel geçti. Bir o kadar da karmaşık! Kendimi dinlemek açısından süperdi diyebilirim. Kumsalda uzun yürüyüşler yaptım, dalgalar bana eşlik etmek istedi kıramadım onları. Bana eşlik ederlerken o kadar çok şey aklıma geldi ki... Bir anlamda geçmişten geleceğe yapılan yolculuktu benimki. Geçmişe baktığımda evet çok kötü günlerim olmuştu fakat düşününce kötü tarafları kadar iyi taraflarının da olduğunu gördüm. Kendime inanamadım. Bugüne kadar nasıl gelebilmişim diye. Meğer ne güçlüymüşüm ya da ne kadar güçlü görünüyormuşum... Söylediğim gibi inanamadım kendime! Sonra taşların üzerine oturdum. Dalgalar bana eşlik etmekte ısrarlıydı hala. Beni hiç yalnız bırakmak istemiyorlardı sanki. O an içimi sıcak bir duygu kapladı. Yalnız olmadığını bilmek, birilerinin senin yanında olması ne kadar güzel bir duyguymuş meğer. Kimi zamanda hırçın yüzünü göstermekten geri kalmıyordu dalgalar. Sanki kızıyorlardı bana. Neden diye soruyorlardı. NEDEN? Elbette bir nedeni vardı ama onu kelimelere dökemiyordum ben. Bunu bildiği içinde o hırçın dalgalarını benden çoğu zaman uzak tutuyordu... Şimdi tam karşımda duran bir güneş var. Yüzümdeki hüznü silmek istercesine gülümsüyordu bana. O kadar sıcak bir gülümsemeydi ki bu anlatamam! Bana beni yalnız bırakmak istemediğini söylüyordu.

Söylüyordu ama her geçen dakika o ince çizgiye yaklaşmaya devam ediyordu. Gitmemesi için yüzümdeki o hüznü silip hemen sahte bir gülüş takındım. Sanırım o da biliyordu bunu ve batmaya devam ediyordu. O ince çizgide kalan son parçasında bana bir şeyler fısıldadı. Anlamak için çaba sarf ederken o gitmişti ne yazık ki. İçimden bir şeyler koptu o an. Onun söylediğini duymak zorundaydım sanki. Belki de hiç duymamak daha iyisiydi. Başlamadan bitmesi gibi... Gözlerimi açtığımda hava kararmıştı. Şimdi ise gökyüzüne bakıyordum. Bir şeyler bulabilir miyim diye. Kendi yıldızımı arıyordum. Fakat gördüğüm o ki benim gibi parlayan bir yıldızdan birkaç tane daha var. Kendiminkini ayırt etmekte zorlanıyorum. Çünkü hepsi aynı görünüyorlardı. Teker teker soruyorum "Benim yıldızım sen misin?" diye. Fakat hepsinden olumsuz bir cevap alıyorum: HAYIR! Yıldızlardan aldığım her cevapta içimde bir hayal kırıklığı oluşuyor. En sonuncusuna soruyorum bir ümitle! "Benim yıldızım sen misin?".Ne yazık ki cevabı beklediğim, istediğim gibi olmuyor, hayır! O zaman anlıyorum ki gökyüzündeki o boşlukta benim için bir yer kalmamış. Benim yerimi başkaları almış. Gözümden akan yaşlara engel olamıyordum. Gözlerimi kapadım belki bu durum sona erer diye. Gözlerimi açtığımda geçen gece kayan yıldızı hatırladım. O zaman anladım ki o kayan yıldız Benmişim meğer!