Yılın ilk gününde olacak şey mi?

Programlar nedeniyle son zamanlarda ailecek yılbaşı kutlamamızı yılın ilk gününde yapıyoruz; maaile yemeğimizi yiyor, hediye faslını “Oooo, Yooo, Süper!” nidaları eşliğinde tamamladıktan sonra annemin geleneksel yılbaşı programını bozmamak uğruna üstüne bir de tombala oynuyoruz!

Tombalanın galibi genelde bellidir: Annem; yok birinci çinko, yok ikincisi, olmadı tombalası ile gecenin galibi çıkar ki sanıyorum bu yüzden de “Tombala oynayalım” diye ısrar eder!

Bu yıl küçük yeğen ile bir renk getirdik tombalaya, öylesine spontane, “Gelen numara yılın en şanslısına gelsin!” diye bir başladık ki “Yılın ilk evlenecek olanına” kadar vardı ki tombalanın amacından ziyade hangi dileğe denk gelen rakamlarımız var bir mutlandık, bir kederlendik; ki annem o aralarda “Çinko”, “Tombala” nidalarını da eksik etmedi, nitekim.

Kartlar dağıtılırken aklımdan özellikle geçen renk yeşildi, lakin ille de görmeden seçeyim dediğimden dolayı aldığım iki kart da en sevmediğim renkti!

“Kader-kısmet” dedim, kırdım dizimi kader ve kısmetimi bekledim ki ne tombala ne de aşk, meşk, para-pul sorularından bir numara dahi rastlamadı, iyi mi!

“Kaderim kötü yazılmış, neyleyim” tarzında ağlamaklı bir ruh haline girmişken yeni turda kart değişimi yapanlara gözüm kaydı: “Kısmetim bu, belki bu kez uğurlu gelir” düşüncesini hangi ara kafamdan attım da içimden geçen renkteki kartlara meylettim, farkında bile değilim ki bir baktım kartlarımın biri yeşil, diğeri mor!

“Yılın en çok para kazanacak olanına gelsin bu numara” diyor yeğen, pat kapatıyorum üstünü, “Yılın en aşk dolusuna gelsin” diyor; Ahhaaa… İki kartımda birden var!

Anasını satayım, bir öncekinde ne aşk, ne meşk, ne para ne kariyer: Banko “Çerez” tabir edilen kağıt parçaları elimde patladı!

Kartlar değişti şans değişti şekerim!

“Aşk” deniyor pıt diye kapatıyorum, meşk deniliyor “Pat” diye… “Para”, “Kariyer”… Birinci çinko! Aha da ikincisi… Tombala!...

Hayatım değişecek bu sene harbiden; “Gel bizim gazetede yaz, ahanda sana şu kadar para” diyecekler herhal falan derken bir keyif, bir “Demek ki “Kader-kısmet demek yerine iç sesini dinlemek gerekiyormuş!” tarzında dersimi almanın hazzı ile ayrılırken içim bir kelebek…

Pat diye merdivenden düşer mi insan?

Düştüm, iyi mi!...

Hani alkol alsam; almadım zira bir önceki gece öyle geç yatmıştım ki, buluştuğumuz yemek onlar için akşam yemeğiyken benim için sabah kahvaltısıydı, “kızın dengesi bozuldu” denilecek; ayol, altı-üstü biraz şık giyineyim demiştim.

Evleri de pek sıcak oluyor diye ince bir şeyler seçmiştim.

Sokaklarda üşütmemeyim diye de atkı ile gardımı almıştım ki; öyle bir sarmışım atkıyı ki daha ilk adımımda gözümün önünde koca bir fiyonk!

Fiyongun bir ucunu çektim, hatta bir espri yapasım geldi: Önümü göreyim derken kendi kendimi boğuyordum resmen!  Vazgeçtim!

Gereksiz gürültü yapmamayım diye…

Derken: Bir patırtı koparttım ki: Bir düştüm merdivenlerden apartman ayağa kalktı!

İlk kez son zamanlarda aldığım kilolara şükrettim: Şekerim, eski basen ölçüsünde olsam kıçım resmen kırılırdı!

Eski basen ölçüsünde olsam merdivenlerin sivri tarafları direkt belime denk gelirdi ki şu an yürümem mümkün olmazdı!

Sağ ayağım fena burkuldu, lakin üstüne bastığıma göre kırılmadı!

Sağ baldırım ve bacağımda garip bir ağrı var lakin hastanelerin acil servislerine koşturacak kadar değil!

Bu arada evde buz yok diye oğlum en pahalı deodorantını ayağıma sıktı, soğutsun diye dedi ama aklıma takıldı kaldı: Ayaklarım mı kokuyordu?

Soğutsun diye sıktı da ne oldu? Odanın içi dayanılmaz bir parfüm kokusuyla dolunca bende bir öksürük hasıl oldu; haa, bir de yenilenmesi bana kaça patlayacak endişesi…

Neyse…

Bir tarafım kırılmadı ya diyerek kutlama yapıyorum; haydi şerefe!

http://twitter.com/Gulgunkaraoglu

gulgun_2006@hotmail.com