Yıllar sonra ilk kez

Şimdi ilk kez beni sevmek hakkını tanıyorum sana; anla seni ne kadar sevdiğimi!

Biliyorum, çok acı çektirdim sana. Hiç yılmadın… Sen beni göklere çıkardıkça ben ittim seni. Asla vazgeçmedin benden. Göz göre göre katlandın ben başkalarından bahsettikçe sana. Ama sen hep “sensin” dedin. Ben kaçtıkça sen arkamdan geldin, arkama bakmasam da hissettim varlığını.

En zor anımda yanımdaki hep sen oldun, ben başkalarının olmasını tercih ettiğim halde. En paspal, en bakımsız halimi gören tek erkektin, beni öyle seven tek erkek olduğun gibi. Ben hiç istemedim seni; ama sen hep yücelttin beni.

Bana fal bile baktın, falında kendini çıkardın. Bense anlamazlıktan geldim hep kastettiğin şeyi. Sana bir damla umut bile vermediğim halde sen usanmadan devam ettin sevmeye beni.

Gün geldi, varlığından bile rahatsız olduğum anlar oldu. Seninle aynı havayı solumak bile benim için katlanılmaz oldu. Böyle zamanlarda üstüme gelmeyecek, ve beni kendi halime bırakacak kadar anlayışlı olabildiğini o zamanlar anlayamamıştım bile. Diğerlerinin gerçekten kurbağa olduğu, seninse gerçek prense dönüşeceğin aklımın ucundan bile geçmemişti hiç.

Ve şimdi ilk kez beni sevmek hakkını tanıyorum sana; anla seni ne kadar sevdiğimi. Yarın çok geç olabilir, gurur neye yarar ki sonu yalnızlık olunca.

Bir şarkı geldi aklıma:

“<ı>Sevdiklerimizin ve seveceklerimizin adları ta başından yazılmıştır kalbimize.

<ı>Ve onları bulana dek savaşırız, bu karmaşık tutkular çemberinde.”

<ı>

Anladım ki ben boşuna savaşmışım yıllarca. Meğer yanı başımdaymış o doğru kişi. Boşuna yıpranmış, boşuna umutlanmışım hep; hatta boşuna üzmüşüm o kadar seni. Nereden bilebilirdim ki: Meğer emek istermiş gerçek sevgi!