Yıllar sonra

“Esmer tenden bir kefen biçin bana / Ya da çıkarın üstümden bu deli gömleğini!”

A. Hicri İzgören

Bu gömleği ilk ne zaman giydim? Hatırlayamıyorum.

Gözlerimin seni seçtiği gün müydü?

Elini ilk kez tuttuğum ayaklarımın ilk yerden kesilişinde mi?

İlk ayrılığımız da olabilir, tenime saplanan ilk koca diken.

Acının yüzbinlece çeşidi var. Ama, “ üçüncü bir şahsın” bitememiş bir aşka dahil olması kadar yakıcı olanı var mıdır?

O gün müydü yoksa?

“İhanetin zaferi!”

Ayışığının kana bulandığı bir gecede sadakatin giyotinden sarkan yüzü.

Bu gömleği ilk ne zaman giydim bilmiyorum. Bildiğim… tenime kazınmış “doğum lekesi” gibi, o gün bugündür bir daha asla çıkaramadığım…

Sen kapıyı yüzüme kapatın ve ben aslında içerde kaldım ya da ne içerde ne dışarda…

O gün bugündür çıktığım her yolculuktan kırık kanatlarla döndüm.

Şimdi yıllar sonra, “beni özlüyor musun?” diyorsun ya, “özlemek unutmanın ilk adımıdır.” diyorum ben de…

Seni son görüşümü unutmuyorum hiç. Islak, dumanlı bir kent akşamıydı gözlerin. Hem küskün, hem suçlu; hem “failiydin bu aşk cinayetinin, hem de maktulü”…

Ne zaman, ne mesafeler… Aramızda bir adam vardı.

Daha külleri soğumamış bir aşkın enkazından evler kurmaya çalışan.

Bana düşense artık “kara bir sevda”nın “gizli öznesi” olmaktan başka şey değildi.

Yalnızdım ve anlamsızdım. Nedensiz bir sonuç gibi cevapsız bir soru gibi, orada, öylece, boşlukta asılı kaldım.

Uğruna ölünecek bir aşk da kalmamıştı.

Yanlıştı belki. O an orada olmam yanlıştı.

Belki daha bir sürü şey yanlıştı.

Ben bu aşkın biteceği paranoyasını daha ilk günden koymuşum içime… Hırçınlığım da bundan dı zahir.

En çok sevip en çok hata yapan olmam da.

Ne tuhaf değil mi? Ayrılıktan en fazla söz edenin en son gitmesi...