Yılların gerisine baktım

Bir kız çocuğu Karadeniz’in hırçın dalgaları kıyıyı aşmış yolu döverken ıslanmamak için yolun kenarından yürüyordu. Bir yandan da dalgaların onu alıp uzaklara çekmesinden korkarak. Küçücük bedeniyle kocaman dalgaları bakıp ıslanmamaya çalışıyordu. Of yol da ne denli uzun? Bitmek bilmiyor. Yol bitti okul göründü. Sevinerek bahçede oynayan arkadaşlarının arasına daldı. Zil çaldı ve sınıfa girdiler. O şimdi evrenin en mutlu çocuğu olduğunu düşünerek sırasına oturdu. Beş yıl boyunca vazgeçemeyeceği ama sık sık kavga ettiği arkadaşı da yanına oturdu.

Çocuk biraz daha büyüdü ortaokula başladı. Yol artık biraz daha kısalmış gibiydi. Yolu döven dalgalar da onu korkutmuyordu. İlkokuldaki sevgili arkadaşı da başka bir kente taşınmıştı. O artık biraz daha büyümüştü, kasabaya yeni gelen Matematik öğretmeni de ablasının arkadaşıydı. Okulda ne olursa akşama onların evindeydi tüm haberler. Akşamları gaz lambasının ışığında çalışırdı derslerini. Elektrik yoktu ki evlerde. En çok da dağda bayırda gezmeyi severdi. Annesine yalvarırdı; “Ne olur inekleri ben otlatmaya gideyim” diye. Annesi izin vermezdi. Annesinden habersiz o da komşunun kızı ile inekleri otlatmaya giderdi. Artık tüm evren onundu kırda bayırda dolaşırken.

O biraz daha büyüdü artık liseye gidiyordu. Küçük kasabalarında lise olmadığı için büyük kentlere düşmüştü yolu. Bir kırmızı hırkası vardı onu giyerdi hep. O zamanlar nerde böyle vitrinleri süsleyen cici giysiler. Ablası örmüştü ona üşümesin diye. Hırkasını giyer kolunun altına kitaplarını alır okulun yolunu tutardı. Anılar biriktirirdi sonradan anımsamak için. Şimdilerde anımsarken okul yıllarını bir de tebessüm belirir dudaklarında.

Lise bitti, ne olacak şimdi? İstanbul Üniversitesinin koridorlarında koşup durdu kayıt yaptırmak için. Kuyruklara girdi çıktı. Ama kulağında annesinin sesi; “Kızım sen matematik öğretmeni ol. Ben çok istedim ama üvey annem beni okutmadı” diyen sesi. Oysa o eczacı ya da makine mühendisi olma k istiyordu. Kırmadı annesini matematik öğretmeni oldu. Mesleğini ve öğrencilerini çok sevdi. O kızına demedi ama kızı da onun gibi matematik öğretmeni oldu, oğlu ise makine mühendisi…

Yılların gerisine bakınca öğretmenlerini görüyor. Onlara ne denli minnettar olduğunu düşünüyor. Unutulmaz her biri. Anılarda ne güzel yerler onların.

Teşekkürler ilkokul öğretmenlerim Esat Açıkgöz, Mustafa Yanıkkaya, Safi Ulaştır, Ortaokul öğretmenlerim Adalet Tovay, Yaşar Köklü, Lise öğretmenlerim Nihat Özer, Filiz Hanım, Ceyda Hanım, Leyla Hanım Zuhal Hanım sizleri asla unutmadım.

Bu gün öğretmenler günüydü, telefondaki sesler dünyanın en güzel sesleriydi.

Ben de tüm öğretmenlerin günün kutlar sağlıklar, mutluluklar dilerim…