Yılmamak Elimizde

Engelli deyip geçmeyin. Bedenlerde yahut zihinler de engel olabilir.  Bu aşılabilir, aşılabiliyor da pek çoğumuz tarafından. Yeter ki zihniyetler de bir engel olmasın. Aşılamayacak tek engel bu çünkü.

Takdir görmeye herkesten çok ihtiyacı var engelli kişilerin.Kendimizle ne kadar gururlansak az, zoru başarıyoruz çünkü. Hayat bizim uzağımızda değil, biz de bu hayatın içindeyiz.

Gerçekler hep acıdır ve acıtır insanı. Benim gerçeklerimse oldukça acı. 13 yaşında hastalığımla tanıştım, 15 yaşındayken babam kalp krizi geçirdi. 16sında dedemi,  17sinde, liseden mezun olduğum gün babaannemi kaybettim. Ertesi gün ise 21 yaşındaki ağabeyim 6 ay savaşabildiği kanserden öldü. 2000 yılında büyük ağabeyim geçirdiği trafik kazasında ölümden kıl payı döndü. 2002’deyse 32 yaşındaki ablamı, 3 ay direndiği kanserden kaybettim. Annem 2009’da beyin kanaması geçirdi. Birçok hastalıktan operasyon geçirip hastanelerde yattı. Pek çok rahatsızlığı var halen ve bu haliyle bana bakıyor.

Akrabalarımdaki diğer ölümlerden ve yaşadığımız bir yığın olumsuz sıkıntıdan bahsetmiyorum bile. Bunalımlı ruh hallerim çok oldu benim de,  barıştım kendimle nihayetinde. Neredeyse 10 yılımı aldı hastalığımı kabullenmem. Birkaç yılımı da kendime acımakla geçirdikten sonra mücadele etmeye başladım sevgili engelimle yaşamaya.

Benim de hayallerim oldu elbette. Onları gerçekleştirmek için çabaladığım da oldu hiç şüphesiz. Edindiğim tek zafer, azmimle yılmamak, ben olmak için gösterdiğim oldu. Hayatın beni en çok zorlayan kısmı da burasıydı.

Acılar insanı olgunlaştırıyor muhakkak. Şükürler olsun ki benim ailem, ağır ve giderek zorlaşan bakımıma rağmen benimle, tüm güçleriyle ilgilenmekte ve desteklerini esirgememektedir. Her şeye rağmen kendim, ailem ve çevrem için hayatta aktif kalabilmeye çalışıyorum.

Mutlu günler diliyorum. Sevgiyle kalın.