Yine, yeni, yeniden...

Yine, yeni, yeniden... 

Haftalardır tek bir yazı bile yoktu, rutubetli sayfamda. Hiç güneş görmedi yüzüm ama mutluydum yine bir çocuk gibi. 

Ya yazmadığım için mutluydum ya da mutlu olduğum için yazmadım. Yine yazıyorum, düşünün artık... 

Bugün yaşayamadıklarıma yazmaya niyet ettim, şehirler arası yolculuğumda. Ciğerimden bir parçayı bıraktım kriz masasında. Canım çok sıkıldı; Yoksa mutsuz muyuz? 

İstanbul hiç bu kadar güzel kokarmıydı? Hele ki kış aylarında... 

Ben ruhumu bıraktım bugün, İstanbul sokaklarında. 

-Güzel bir bayan çello çalıyor, tramvay gürültüsünün arkasında. 

Size sesleniyorum hey yaşayamadığım çocukluklarım! 

-Anlaşılmayan cümleler kuruyorsun. 

Derim ki: Ben hep anlaşılmaktan korkmuşumdur. Çünkü ne zaman anlaşılsam, hep yanlış anlaşılıyorum... 

Beni, beni...; 

Neyse, anlamasanızda olur. 

Bu bir aşk acısı! 

Anlayanlar İstanbul'da... 

Merve GÜNGEN'e... 

Esat YALÇIN