Yine gönlüm hoş değil

Bazı tarihler mıh gibi çakılır insanın zihnine.

Yaşattıklarından dolayı unutulması imkansızdır.

Ve hatırlandığında da, bazısı mutluluk esintisi yaratırken gönülde, bazısı yeni yaşanmış gibi taze heyecan uyandırır.

Ama bazıları var ki…                                                                                                                                              Her anımsandığında içteki ateşi harlandırır, kabuklanmış yarayı deşip kanatır. Sızısını, yakışını, acısını yineler.

İşte “2 Temmuz 1993” böyle tarihlerden biridir. Bugün, o rezil günde yaşananlara tanık olanların yüreklerinin başı yangın yeri, yine.

*                        *                       *

Ah insanoğlu!

Doğanın en akıllı yaratığısın, kabul.

Ama yaptıklarına bakınca, tabiatta temel güdüleriyle hareket eden, sadece kendini korumak ve beslenip hayatta kalmak için diğer canlılara saldıran hayvanlar “masum” kalır yanında.

Bazen nasıl da insanlığını kolayca terk ediyorsun…

Çobanın sopasını kaldırıp “hoo” diyip yönlendirmesi gibi sürüleşip insan olmaktan vazgeçiyorsun.

İşte o gün de öyle olmuştu.

*                   *                           *

Tarihte dünyada çokça örneği olduğu gibi, yakın geçmişte ülkemizde yaşandığı gibi ( örneğin Maraş ), bugünler de bile komşu ülkelerde gerçekleşenlerde görüldüğü gibi…

Ne uğruna?

Din uğruna, mezhep uğruna, ideoloji uğruna, iktidar uğruna vs.

*                   *                    *

“Bir insanı öldüren, bütün insanları öldürmüş gibi olur.” diyen kutsal kitabını oku, dinle; sonra da fikrini beğenmediğin birine kızıp insan yak.

Bu ne yaman çelişkidir, ah!

Öyle öğrenip de böyle davranmak, yere batasıca kafanızın, ruhunuzun neresinde boy verip yeşeriyor.

Ah sevgili ozanlar, sanatçılar, şairler, oyuncular. Yüreğinde insan sevgisi ve ince ruh taşıyan sanat insanlar. Böyle bir ölüm hiç mi hiç yakışmadı hiç birinize.

İnsan olmaktan vazgeçmiş vahşiler elinde ölmek; üstelik en hayasız şekilde.

Ne denir bilmem ki…

İşte iç yakan, yürek dağlayan, kahrettiren o kara  günün yıl dönümünde, orada yakılarak öldürülen bir değerli ozanın türküsünü mırıldanırken, son mısrasında dediği gibi:

“ Yine gönlüm hoş değil.”