Yine gönül nağmelerimizin makamı efkâr...

İçimdeki sürekli olarak bana "yaz" diyen o itkiyi doyurabilmek icin, bu geceyi de kelimelerle sevişerek geçiriyorum. Yastık altında, bahar için sakladığım tüm sözcükleri bir bir çıkarıp kokluyorum. Ve tülden, satenden kiyafetler biçip giydiriyorum onlara. Bahara yaraşır güzellikte ümit çiçekleri ilistiriyorum ipek saçlarına. "Hele bi sabah olsun, size cıvıl cıvıl , düğün tadında bir vuslat yazısı yazacağım" diyorum, seviniyorlar ve mahcup bir gelin gibi gülümsüyorlar bana. Koyun koyuna yatip, hep birlikte sabahi beklemeye basliyoruz...

Her sabah oldugu gibi, uyanir uyanmaz, günün ilk isiklarini karsilamak üzere pencereye kosuyorum; ama ne yazik ki parcali bulutlu bir hüzün karsiliyor beni. Gamli gönlüm gibi gri bir renge boyanmis sanki gökyüzü. Ve günes, nazli bir kadin gibi saklamis yüzünü Almanya semalarinda.. Karamsarliga kapiliyorum hemen, hayata dair tüm ümitlerimin yerle bir oldugunu hissediyorum. "üzgünüm" diyorum kelimelerime.. "Ben takvimlerin yalancisiyim. Daha dün bahari müjdeleyip, cemreler düsürmüslerdi gönül topragima..." üzgünüm, sizin vuslatiniz yine kaldi baska bahara....

Nicedir hüznümün hazzi olan hüzzam nağmeleri terennüm ediyor bir anda kulaklarima "İnleyen udum mu yoksa ben miyim fark eylemem, hıçkıran kim böyle bestemle beraber pür elem" diyor agir aksak usûlle. Ve ben "hüzünbâz umdugunu degil, buldugunu yazarmis" diyerek, bir kez daha efkâr icin tutuyorum yüregimin kalemini. Ve usulca su dizeler dökülüyor yüregimden:                                       

Yine gönül iklimimde zemheri var
Yine sabır dağlarının üstünde kar
Yine dillerde yar, gönüllerde har
Yine teselli, derdi veren elbet dermanın sarar
Tükendi ümit, gelmez artık vuslat-ı bahar
Yine gönül nağmelerimizin makamı efkâr
Yine efkâr, yine efkâr, yine efkâr....