Yine hüzün çarptı beni. gel kurtar !

Merhaba hüzün kokan diğer yanım.

Bazen müphem bir hüzün sarar içimi, bugün olduğu gibi. Ne tesadüf radyoda bana yoldaş oluyor. Bugun bütün hüzünlü şarkılarını benim çalıyor. Hüznü dağıtıp savurmak istiyorum. Fakat beceremiyorum. Öğrenemedim... Bilinmezliği özlüyorum belkide. Uçsuz bir dehlize kaybolmak istiyorum bazen. Belkide elimden çekip tutacak bir el, bağrına basacak bir yürek bekliyorum.
O yüreğinde sadece sende olduğunu biliyorum. Ama aramızdaki uzaklık elini bana uzatmana izin vermiyor. Zaten başka bir deli yürekte elini uzatmaz ki bana... Sen uzat solyanım birlikte yanalım. Tutuşsun yüreklerimiz dönelim küle. Sonrada savuralım külümüzü hüzünler adına. Belki bir daha yerşermeyecek o zaman hüzünler. Kurtulacak bütün insanlık. Yeryüzünde hüzün rengi kalmayacak.Kimse giymeyecek artık hüzün rengini. Ama Gel kurtar !

Der ki Narçiçeği;

'' Hüzün nedir ?
Hüzün an'ı durduramamaktır.
Hüzün çaresizliktir.
Hüzün; içiniz kan ağlarken gülümsemek zorunda kalmaktır.
Hüzün; vefasızlıklar karşısında şaşkına dönmektir.
Hüzün; anılarınızın üstünüze üstünüze gelmesidir.
Hüzün, büyük acılar içindeyken, yaşamın güzelliğini görmektir.''

Demiş güzel demiş.

Ama değil ki ! Yanarken yürek nasıl yaşamın güzelliğini görebilir, kan ağlarken içimiz nasıl gülümseriz.

Yüreğinin sevgi yolundan gelirken uzat bana ellerini bırakma beni yarı yolda. Kapama kapılarını yüzüme. Baka kalmak istemiyorum ardından.

Gel kurtar Solyanım...

10.09.10