Yine sen sil, sileceksen beni (!)

Çetrefilli hayatların ikiyüzlü kundağına belenmiş kıdemli yalnızlıklar hasatı…

Yalanların kendi sesinde can çekişmesinden kalan bir mazidir anılarım.

Acılarla büyüttüklerimi kaybetme kaygısı yıkarken yüzümü,

En çok düne bileniyorum kesebilmek için hesaplarımı..

Sığınacak tek liman sensin dalga değmemiş mavilerimde..

Hangi gök kubbe gizler altına sakladığım hezeyanları..

Ben çocuk bir şair kadar kafiyeli cümleler ararken yerde,

hayat seni bırakıyor terazinin kefesine .

hep ağır gelen sensin mutad serüvenimde…

Sevdikçe sarılacak kadar sarmaşık ruhlu,

korktukça saklanacak kadar yüreksizim belki…

Çağır beni saklandığım yerde kalsın saklım,

gelin ayakkabısı altındaki isimler gibi sana yazıldım,

yine sen sil, sileceksen beni…

Kadere teslim bir hayatın tevekkülle örtülü öznesi.

Yüklemini gitmek fiiline bağlamış bir cümlenin şimdiki zamana denk düşen kafiyesi.

uyaksız cümlelerle savaşıyorum uydurabilmek için sana kendimi...

Bavuluna düş ve umut doldurmuş bir seyyahın uğradığı son liman kenti…

Senden sonra yolum yok, sen son durak, , son şehir, son şiir…

Senden sonrası ya merkat ya toprak

YİNE SEN SİL SİLECEKSEN BENİ... ( k.t)

( sevgiliden izinsiz sevgilinin satırları, dünyanın en hoş şiiri, okunsun istedim)