Yine seni özledim !...

Hapsettim kederlerimi içime, hapsettim sensizliği yüreğimin derinliklerine, hapsettim sana dair ne varsa en ulaşılmazıma ! 

Bir ılık Şubat sabahının ürkek güneşinde bana gülümseyişini aradım, dokunuşlarını, rüzgarlı saçlarını, seni aradım tüm mevsimlerde; yoktun! Çekip gitmişti benden tebessümlerin, dokunuşların eski bir hatıranın buruk tadını veriyordu bana, rüzgarlı saçların hayal meyal hafızamda, oysa sen yoksun ve ben durmadan seni özlüyorum. 

Kırık bir veda şiirine dökmek istersem gidişini içinde gözyaşlarım olur, acılarım, isyanlarım, ya da kahreden gecelerin kuytusunda ben seni en çocuksu hislerimle efsunlarken ; ellerim eline ürkek bir kırlangıç misali kanat çırparken gözlerinin gözlerime değişini yazardım sonu gelmez içi tıka basa "ironi" doldurulmuş öykülerime. 

Hapsettim seni gizemime, vakti geldiğine tekrar seni bulmak için, tekrar seni yaşamak için ve tekrar benim olman için hapsettim seni ruhumun derinliklerine. 

Ben seni efsunladım Hz.Musa'nın Turi sinasında, Hz.İsanın çarmıhında, HZ.Muhammedin miracında, sana en kirlenmemiş halimle dualar ettim, kimsenin bilmediği iç dünyamda adaklar adadım sana. 

Ben kendimi sana adarken, ölürken sana, çiğnetirken gururumu uğruna, hoyrat eller gördüm teninde, saçlarınsa sevdasız eller gördüm, ben seni özlerken , seni acıtan, seni üzen kem gözler gördüm, kırıp atamadım o elleri, parmaklarımı sokamadım o kem gözlere, kuşatılmışken ruhumun tüm kalleri seni en saklı yerimden alıp koparırlar diye korktum, sustum ve kahretsin ki yenildim! 

Bir ürkek Şubat sabahının güneşinde yine seni özledim işte!