Yine yeşillendi fındık dalları

İnsan olarak bir şeylere değer, anlam yüklemeye pek bayılıyoruz nedense. Ben de öyleyim, çoğu şeyi biriktiririm. Anlam yüklerim, ona zarar gelirse üzülürüm. Cansız nesnelere yüklediğimiz anlamlar yetmezmiş gibi bir de mevsimlere anlam yüklemişiz. ‘Sonbahar ayrılıklar mevsimi, hep böyle canım…’cılar, ‘Olum yaz geldi, canlansana biraz yaa!’cılar, ‘Kış beni hep hüzünlendirir, bi’ kahve?’ciler… Ve bahar, İlkbahar…

O ‘Her şey güzel olacak, biliyorum.’ havaları. İnsanları asıl yıpratan tripler. Mutluluğumuzu, canlılığımızı, neşemizi, yenilenme isteklerini günlerden, haftalardan, rakamlardan ibaret olan aylara, mevsimlere endeksliyoruz. Sonra her şey aynı kalıyor, değişmiyorsunuz, belki o aralar ‘Yıldızınız sönük (!)’  işler yolunda gitmiyor, üzülüyorsunuz. ‘Hani her şey güzel olacaktı?’E biz demedik ki sana, ‘Allah seni inandırsın, Bahar mevsiminin ilahi bi’ gücü varmış, her şeyi değiştiriyormuş, inanır mısın?’ diye. 

***

Hani kliplerde, filmlerde falan güzel bir sabah olur. Kadın uykusundan gerinerek uyanır, garip bir ses çıkarıp mutlu mutlu ‘Çok güzel bir sabah değil mi sevgili “Kendinizi İyi Hissetmek Mi İstiyorsunuz?”  seminerinden arkadaşlarım?’ havalarında uyanır. İçeriye güneş ışığı girmiştir, mevsimlerden bahardır. Kadın içinden ‘iyi ki bahar gelmiş, ehehe’ diye geçirir…

Öyle olmaz, olamaz. O sabah illa ki ters dönmüş bir terlik seni rahatsız edecek, açtığın çeşmeye sıcak su bir türlü gelmeyecek ve üst kat komşun seni rahatsız edecek derecede sesler çıkartacak. Ve bunlardan hiç birinin baharla ilgisi yok! Herhangi bir gün, herhangi bir mevsim… Yenilenemeyeceksin. Değişemeyeceksin. Her şey güzel olmayacak, mutsuz olacaksın.

Ama eğer bir güç veriyorsa bu size, hadi olmayacağını bile bile bir kez daha haykıralım yüksek sesle: ‘Bu bahar her şey güzel olacak ve ben değişeceğim!’

Gelmeyen bir bahar gününden, bendeniz Betül Yılmaz efenim, esen kalın…